Ξέρω ότι σας χρωστάω πολλά. Με γεννήσατε, με ταίσατε, με ποτίσατε, με αναθρέψατε. Με αγαπήσατε κιόλας. Ετσι λέτε τουλάχιστον. Γιατί τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Με φέρατε σ’ένα κόσμο όπου είσασταν αναγκασμένοι κάθε μέρα να με παρατάτε και να τρέχετε για δουλειές. Με φέρατε εδώ και μετά ψάχνατε που να με παρκάρετε. Με πήγατε στο σχολείο κι επειδή δε σας έφτανε αυτό με τρέχετε σ’ένα σωρό φροντιστήρια και μαθήματα και μου φυτέψατε το άγχος για το αβέβαιο μέλλον μου. Αφού ήταν τόσο αβέβαιο το μέλλον μου, αφού ακόμα κι αυτό τον πλανήτη τον έχετε κάνει επικίνδυνο γιατί με φέρατε εδώ; Ποιά είναι η ζωή μου εμένα; Οι δύο ώρες τηλεόραση και games την ημέρα;
Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο, να ανοίξω φτερά να πετάξω και να τα δώ όλα σε μιά στιγμή. Θέλω να βγώ έξω, να γνωρίσω τους άλλους, να παίξω να διασκεδάσω, να νοιώσω χαρά και να μη με νοιάζει ότι αύριο θα πάω σχολείο αδιάβαστη. Θέλω να ονειρεύομαι ένα κόσμο που δεν θα ψάχνουν να με παρκάρουν, που δε θα έχουν πάντα δουλειά, που δε θα είναι επικίνδυνο να γνωρίσω ους άλλους, που δε θα με τρομάζει το μέλλον, που δε θα έχει αφεντικά και δούλους.....
η συνεχεια του κειμενου εδω στη σελιδα συντονιστικο των σχολείων αλέξανδρος γρηγοροπούλος
1 σχόλιο:
Καθόλου δε με ενδιαφέρει η δημοσίευση του σχολίου.
Φοβερό κείμενο, εμπνευσμένη πέννα!
Ανάθεμα αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, και πιστέψε με ως ελαφρώς μεγαλύτερη, αλλά ποτέ συμβιβασμένη, πάντα έτσι ήταν...
Οι νέοι ονειρεύονται και όλος ο κόσμος ελπίζει...πιστεύει ονειρεύεται και αυτός την αλλαγή.
Πόσο δίκιο έχεις...και πόσο ίδια ήταν και για μενα...
φροντιστήριο δεν ήθελα να πάω, μονίμως τσακωνόμουν, ήθελα απλά να ζήσω, να νοιώσω, να καταλάβω...
αυτό και έκανα
γονιός δεν είμαι και δεν ξέρω αν θα γίνω σύντομα ή ποτέ...δεν ξέρω αν μπορώ...
τα παιδιά δεν είναι για παρκάρισμα, όπως είπες.
Μια ένσταση έχω, αν θέλεις ακούς αν θες διαγράφεις!
Λίγοι είναι οι γονείς για πέταμα, γονείς εγκληματίες, ανίκανοι, ανώμαλοι, αδιάφοροι.
Ξέρεις τι έγινε? Στην πορεία άπλα έχασαν το παιδί μέσα τους, έθαψαν τον έφηβο, πάρκαραν τα όνειρα τους, γιατί τα δάνεια, τα νοίκια, οι λογαριασμοί τρέχουν
θα πεις ας πρόσεχαν...δε με νοίαζει.
και έχεις δίκιο
να θυμάσαι όμως ...
(Ξέρω ότι σας χρωστάω πολλά. Με γεννήσατε, με ταίσατε, με ποτίσατε, με αναθρέψατε. Με αγαπήσατε κιόλας. Ετσι λέτε τουλάχιστον. )
--> δεν χρωστάς στη μάνα σου και στον πατέρα, δε χρωστάς σε κανένα
--> δε σε αγαπάνε μόνο
--> δε το λένε απλά, μερικοί ντροπαλοί μπορεί και να μη το λένε καθόλου
γονιός δε γεννιέσαι γίνεσαι και αν γίνεις πρέπει να την παλέψεις όσο καλύτερα γίνεται...
τα λάθη είναι ανθρώπινα
και συ θα κάνεις θα δεις
όμως και δω κλείνω...γιατί θα με βαρέθηκες ήδη.
Σκέψου να σπαράζεις απ' τον πόνο, να σου πετάγονται τα μάτια έξω
φαντάσου να πονάς τόσο που να νομίζεις ότι δε θα αντέξεις άλλο
και νοιώσε πως όλα αυτά τα συναισθήματα εξανεμίζονται σε κλάσματα μόλις ακούσεις το πρώτο κλάμα!
Πες μου λοιπόν εσύ μετά απ' αυτό... πιστεύεις ακόμα ότι λέει απλά ότι σε αγαπάει, επειδή σου λέει συνέχεια να προσέχεις?
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Δημοσίευση σχολίου