When I was young.
Ηθελα , ολα τα ηθελα ....
Ηθελα να αλλαξω τον κοσμο , η τουλαχιστον τον αδοξαστο τους ...
Ηθελα να κανω πολιτικές ταινιες ... πολιτική μουσικη ... πολιτική λοτεχνια ...
Ηθελα να γυρισω τον κοσμο ολον ... απ τα βαθη της Αφρικανικης στεπας , στις πηγες του Γαγγη και απο εκει στις κορφες των Ανδεων ....
Ηθελα να γνωρισω αμαζονες ξανθες .... κατι σαν την Φαιηθφουλ στο κοριτσι με την μοτοσυκλετα ....
When I was young ..... ολα μου ηταν πιο ευκολα .
Σημερα .... χρονια απο τοτε μετραω μονον ηττες ...
When I was young .... δεν καταλαβαινα τι σημαινε when I was young
Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007
Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007
Μακεδονες αυτοπροσδιοριζοτανε ...
Διχως ετερο σχολιο ενα αποσπασμα απο τη Η ζωή εν τάφω, σελ. 301, 304-305, Στρατής Μυριβήλης.
........ Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια.
Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ”.
__________________________________________________________________
Να και αλλο ενα αποσπασμα απο Πηνελόπη Δέλτα, “Στα Μυστικά του Βάλτου”, σελ. 44 και αυτο ανευ σχολιων
Υ.Γ. και επειδη δε κρατιεμαι διχως σχολιο ... ψιτ Νομαρχη (ενας ειναι ο νομαρχης) , οργανωσε καμμια συγκεντρωση με αγαναχτισμενους πατριωτες να καψτε βιβλια , φωναξτε και τον πολυσεβασμιο Ανθιμο να τους αφορισει και τον ελληνοπρεπειο Ζουραρι να μας πει καμμια παραμυθα με Θουκιδιδη ... βρε ου λεμε
........ Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια.
Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ”.
__________________________________________________________________
Να και αλλο ενα αποσπασμα απο Πηνελόπη Δέλτα, “Στα Μυστικά του Βάλτου”, σελ. 44 και αυτο ανευ σχολιων
Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην-μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων.
Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά και ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες.
Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο - τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν την μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βούλγαρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βούλγαρους, χωρίστηκαν και οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες - ακόμα και οι οικογένειες.”
______________________________________________________________
Υ.Γ. και επειδη δε κρατιεμαι διχως σχολιο ... ψιτ Νομαρχη (ενας ειναι ο νομαρχης) , οργανωσε καμμια συγκεντρωση με αγαναχτισμενους πατριωτες να καψτε βιβλια , φωναξτε και τον πολυσεβασμιο Ανθιμο να τους αφορισει και τον ελληνοπρεπειο Ζουραρι να μας πει καμμια παραμυθα με Θουκιδιδη ... βρε ου λεμε
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
Πολυτεχνειο 73 το χαμενο νοημα
Καποτε στην Ινδια υπηρχαν δυο φημισμενοι θεραπευτες που ζουσαν στα δυο ακρα της .
Ενας στον βορρα και ενας στον νοτο . Θεραπευαν τους αρρωστους με διαφορετικους τροπους. Ο νεοτερος που ζουσε στον νοτο δινοντας , ακριβεις εναργεις και σαφεις οδηγιες.
Ο πρεσβυτερος προσφεροντας ησυχη και εμπνευσμενη ακροαση . Καποια στιγμη κατα την διαρκεια μιας πνευματικης κρισης ο νεοτερος αποφασιζει να ταξιδεψει στον βορρα για να ζητησει βοηθεια απ τον αλλον. Καπου στην μεση της διαδρομης σε μια οαση στην ερημο του Ραζασταν συναντησε τυχαια εναν αλλον ταξιδιωτη. Πανω στην κουβεντα ανακαλυψε εκπληκτος οτι ηταν ο ανθρωπος που γυρευε. Οι δυο θεραπευτες αποφασισαν να μεινουν μαζι και εργαστηκαν παρεα για πολλα χρονια , θεραπευοντας πολυ κοσμο με αρχη , ο ενας να συμπληρωνει τον αλλον. Οταν εφτασε ο χρονος να πεθανει ο γηραιοτερος , φωναξε κοντα του τον νεοτερο και κρατωντας του το χερι του εκμηστηρευτηκε οτι την μερα που συναντηθηκαν στην οασι ,ηταν και αυτος σε αδιεξοδο και κατευθυνοταν προς συναντηση του, για να ζητησει βοηθεια και αυτος βοηθεια ...
Χρονια αργοτερα καπου στην μακρινη Ελλαδα , ενας αλεγκρο γυιος παραβιαζε την ανταντε κατασταση του μεσηλικα πατερα του .
Ας παρακολουθησουμε την ιστορια, οπως εφτασε στα αυτια μας.
.......... ........... ............... .............. ............... ......................
Ηταν βεβαιος πως αυτο που θα ακουγε, θα ηταν κατι το δυσκολο.
Ισως να ηταν απλα το ενστικτο του γονιου ... τοσο αυθεντικο και απαραιτητο οσο το εξισσοροπητικο αναλογο του , το ενστικτο του παιδιου.
Ισως παλι να ηταν, ο οικειος μυστικος συναγερμος που χτυπαγε καθε φορα που αντιμετωπιζε αυτη την αποφασιστικη απαιτητικοτητα , απο οποιονδηποτε .
Η ερωτηση ηχησε ξανα και τον εβγαλε απ τις σκεψεις του.
- Μπαμπα παντα υπεκφευγεις ... για μια φορα σου ζηταω μια σαφη απαντηση ... εσυ τα εχεις ζησει αυτα και πρεπει να ξερεις . Πες μου ταιριαζει η οχι με το πνευμα ... μενουμε πιστοι η απομακρυνομαστε ;
Τον κοιταξε αφωνος και προσπαθησε μες στην αμηχανια του να κερδισει καποιον χρονο. Ποτε μεγαλωσε αυτο το παιδι και τι χουι κι αυτο, που κουβαλαει.;
Μια σαφη απαντηση ... ακουσον ακουσον ... μια σαφη απαντηση !
Μα τι σημαινει σαφηνεια , μα τι σημαινει απαντηση , τι απαιτηση κι αυτη ;
Τα κρατησε μεσα του , δεν μπορουσε οτι σκεφτοταν να το εβγαζε εξω ... ακομα και αν ο αποδεκτης ηταν ο γυιος του.
-Ποιο ειναι το another brick in the wall , τον ρωτησε .
-Των πινκ φλοιντ φαδερ.
Αυτο το εκνευριστικο "φαδερ" τον σκοτωνε , μα ασφαλως και γνωριζε οτι ηταν των πινκ φλοιντ ... αυτο δα ελειπε. Ηταν κατι που το ηξερε πολυ καιρο πριν το μαθει ο "σπορος" ... χρονια πολλα πριν καν πρωτανασανει.
-Το ξερω οτι ειναι των πινκ φλοιντ, αλλα ποιο ακριβως κομματτι ειναι ; μηπως αυτο που λεει We dont need no education we dont need no thought control...
-Ναι ρε μπαμπα και παρακατω Hey teacher leave them kids alone .
-Ωραια και που ειναι το προβλημα ;
-Το προβλημα ...το προβλημα ... δεν υπαρχει και κανα σοβαρο προβλημα. Απλα εχουμε συμφωνησει με τον διευθυντη , να παιξουμε με μια ορχηστρα στην γιορτη του λυκειου , σε κανα μηνα απο τωρα , για την επετειο της 17 νοεμβρη ... και σκεφτομαι να κλεισουμε το προγραμμα με το another brick in the wall. Ειμαστε η οχι στο πνευμα της επετειου ;
Εσκυψε και τον κοιταξε πανω απο τα πρεσβυωπικα γυαλια του. Προσπαθησε να διαβασει το βλεμμα που κρυβοταν πισω απο τα μυωπικα του παιδιου του.
Πατερας και γυιος .
Πρεσβυωψ ο ενας , μυωπας ο αλλος ...το τελειο συμπληρωμα ... θα μπορουσαν να κανουν σπουδαια ομαδα , δεν θα τους ξεφευγε τιποτα . Τωρα ομως επρεπε να δωσει μια σαφη απαντηση .
Θα ηταν ομως και σοφη ;
Υπαρχουν σοφες απαντησεις ;
Σοφον το σαφες , ειναι ομως και το σαφες σοφον;
Επρεπε ομως να δωσει μια απαντηση ...
-Το πνευμα της εξεγερσης ... ε χμ , για να δουμε ... το πνευμα ηταν ... εεε δεν ειμαι και τοσο βεβαιος πια .... χμ ... να ειναι σαν ενα βιβλιο που το διαβαζεις στα 18 σου , μετα απο 15 χρονια οταν το ξαναπιανεις βρισκεις αληθειες που ο χρονος εφερε στην επιφανεια ,οψεις που στα 18 δεν διεκρινες ... υστερα απο αλλα 15 , βρισκεις και αλλες κρυμμενες αληθειες και παει λεγοντας. Θυμασαι καποτε που σου μιλαγα για τον Ηρακλειτο ; Η φυσις φιλει κρυβεσθαι , ελεγε ,δηλαδη αρεσει της φυσις να κρυβει τα μυστικα της , πισω απο καθε τι ολοφανερο , υπαρχει κατι βαθυτερο που κρυβεται και πρεπει να το ανακαλυψουμε ...
-Καλα ολα αυτα , τον διεκοψε ο μικρος , εσυ που τα εχεις ζησει δεν μπορεις να μου μιλησεις για το πνευμα της εξεγερσης, κολαει το another brick in the wall ; Κολαει δεν κολαει ... ναι και οχι ,ειναι τζαμι και πρωτο , η μουφα ;
Η απαιτηση για το νοημα ,η απαιτηση για σαφηνεια ... Αυτα τα παιδια ! αυτο το παιδι ! Επρεπε να του απαντησει , αλλα το μυαλο του τριβιλιζε η ιστορια του μεγαλυτερου καλαμπουρτζη του σοφιστη Γοργια. Την εποχη της φιλο-σοφιας στα χρονια του Σωκρατη , οταν ολοι συνεγραφαν εργα με τιτλους "περι φυσεως" ,"περι του οντος" . αυτος συνεταξε το δικο του εργο με τον τιτλο "περι φυσεως και του ΜΗ οντος" , οπου σε αυτο κατεγινοταν με τρεια πραματα .
α)Τιποτα δεν υπαρχει !
β)Κι αν υπηρχε κατι δεν θα μπορουσαμε να το γνωρισουμε !
γ)Κι αν ακομη μπορουσαμε να γνωρισουμε κατι , δεν θα μπορουσαμε να το μεταδωσουμε στον γειτονα μας ! Σκεφτηκε να δωσει αυτην την απαντηση στα επιμονα ερωτηματα για το πνευμα του 73 ... αλλα παλι οπως καιρο τωρα ειχε καταληξει, " δεν μπορουσε οτι σκεφτοταν να το εβγαζε εξω ", ετσι απλως το σκεφτηκε και απαντησε ρωτωντας ...
-Εσυ Γιωργακη, τι νομιζεις "κολαει" η οχι ;
-Ναι ρε μπαμπα , αν το πνευμα ηταν το ... we dont need no thought control... σιγουρα . Ηταν ομως ;
-Κοιτα μικρε , η αληθεια ειναι πως το κεντρικο συνθημα ηταν το Ψωμι- παιδεια- ελευθερια και τα βασικα αιτηματα, να φυγει η δικτατορια , να ρθει μια αληθινη δημοκρατια με ελευθερια και κοινωνικη δικαιοσυνη και σιγουρα υπηρχαν και καποιοι που ονειρευοταν ακομα περισσοτερα οπως μια αλλη ιδανικη κοινωνια ... αλλα στο βαθος του μυαλου ολων υπηρχε κατι κοινο , συνειδητα η ασυνειδητα κατεβαιναν διοτι ...
They dont need no thought control . Καντε λοιπον οτι καταλαβαινετε....
-Τθενκς φαδερ ... αλλα νομιζω πως τα σκατωσε η γενια σου .
Ισως παλι να ηταν, ο οικειος μυστικος συναγερμος που χτυπαγε καθε φορα που αντιμετωπιζε αυτη την αποφασιστικη απαιτητικοτητα , απο οποιονδηποτε .
Η ερωτηση ηχησε ξανα και τον εβγαλε απ τις σκεψεις του.
- Μπαμπα παντα υπεκφευγεις ... για μια φορα σου ζηταω μια σαφη απαντηση ... εσυ τα εχεις ζησει αυτα και πρεπει να ξερεις . Πες μου ταιριαζει η οχι με το πνευμα ... μενουμε πιστοι η απομακρυνομαστε ;
Τον κοιταξε αφωνος και προσπαθησε μες στην αμηχανια του να κερδισει καποιον χρονο. Ποτε μεγαλωσε αυτο το παιδι και τι χουι κι αυτο, που κουβαλαει.;
Μια σαφη απαντηση ... ακουσον ακουσον ... μια σαφη απαντηση !
Μα τι σημαινει σαφηνεια , μα τι σημαινει απαντηση , τι απαιτηση κι αυτη ;
Τα κρατησε μεσα του , δεν μπορουσε οτι σκεφτοταν να το εβγαζε εξω ... ακομα και αν ο αποδεκτης ηταν ο γυιος του.
-Ποιο ειναι το another brick in the wall , τον ρωτησε .
-Των πινκ φλοιντ φαδερ.
Αυτο το εκνευριστικο "φαδερ" τον σκοτωνε , μα ασφαλως και γνωριζε οτι ηταν των πινκ φλοιντ ... αυτο δα ελειπε. Ηταν κατι που το ηξερε πολυ καιρο πριν το μαθει ο "σπορος" ... χρονια πολλα πριν καν πρωτανασανει.
-Το ξερω οτι ειναι των πινκ φλοιντ, αλλα ποιο ακριβως κομματτι ειναι ; μηπως αυτο που λεει We dont need no education we dont need no thought control...
-Ναι ρε μπαμπα και παρακατω Hey teacher leave them kids alone .
-Ωραια και που ειναι το προβλημα ;
-Το προβλημα ...το προβλημα ... δεν υπαρχει και κανα σοβαρο προβλημα. Απλα εχουμε συμφωνησει με τον διευθυντη , να παιξουμε με μια ορχηστρα στην γιορτη του λυκειου , σε κανα μηνα απο τωρα , για την επετειο της 17 νοεμβρη ... και σκεφτομαι να κλεισουμε το προγραμμα με το another brick in the wall. Ειμαστε η οχι στο πνευμα της επετειου ;
Εσκυψε και τον κοιταξε πανω απο τα πρεσβυωπικα γυαλια του. Προσπαθησε να διαβασει το βλεμμα που κρυβοταν πισω απο τα μυωπικα του παιδιου του.
Πατερας και γυιος .
Πρεσβυωψ ο ενας , μυωπας ο αλλος ...το τελειο συμπληρωμα ... θα μπορουσαν να κανουν σπουδαια ομαδα , δεν θα τους ξεφευγε τιποτα . Τωρα ομως επρεπε να δωσει μια σαφη απαντηση .
Θα ηταν ομως και σοφη ;
Υπαρχουν σοφες απαντησεις ;
Σοφον το σαφες , ειναι ομως και το σαφες σοφον;
Επρεπε ομως να δωσει μια απαντηση ...
-Το πνευμα της εξεγερσης ... ε χμ , για να δουμε ... το πνευμα ηταν ... εεε δεν ειμαι και τοσο βεβαιος πια .... χμ ... να ειναι σαν ενα βιβλιο που το διαβαζεις στα 18 σου , μετα απο 15 χρονια οταν το ξαναπιανεις βρισκεις αληθειες που ο χρονος εφερε στην επιφανεια ,οψεις που στα 18 δεν διεκρινες ... υστερα απο αλλα 15 , βρισκεις και αλλες κρυμμενες αληθειες και παει λεγοντας. Θυμασαι καποτε που σου μιλαγα για τον Ηρακλειτο ; Η φυσις φιλει κρυβεσθαι , ελεγε ,δηλαδη αρεσει της φυσις να κρυβει τα μυστικα της , πισω απο καθε τι ολοφανερο , υπαρχει κατι βαθυτερο που κρυβεται και πρεπει να το ανακαλυψουμε ...
-Καλα ολα αυτα , τον διεκοψε ο μικρος , εσυ που τα εχεις ζησει δεν μπορεις να μου μιλησεις για το πνευμα της εξεγερσης, κολαει το another brick in the wall ; Κολαει δεν κολαει ... ναι και οχι ,ειναι τζαμι και πρωτο , η μουφα ;
Η απαιτηση για το νοημα ,η απαιτηση για σαφηνεια ... Αυτα τα παιδια ! αυτο το παιδι ! Επρεπε να του απαντησει , αλλα το μυαλο του τριβιλιζε η ιστορια του μεγαλυτερου καλαμπουρτζη του σοφιστη Γοργια. Την εποχη της φιλο-σοφιας στα χρονια του Σωκρατη , οταν ολοι συνεγραφαν εργα με τιτλους "περι φυσεως" ,"περι του οντος" . αυτος συνεταξε το δικο του εργο με τον τιτλο "περι φυσεως και του ΜΗ οντος" , οπου σε αυτο κατεγινοταν με τρεια πραματα .
α)Τιποτα δεν υπαρχει !
β)Κι αν υπηρχε κατι δεν θα μπορουσαμε να το γνωρισουμε !
γ)Κι αν ακομη μπορουσαμε να γνωρισουμε κατι , δεν θα μπορουσαμε να το μεταδωσουμε στον γειτονα μας ! Σκεφτηκε να δωσει αυτην την απαντηση στα επιμονα ερωτηματα για το πνευμα του 73 ... αλλα παλι οπως καιρο τωρα ειχε καταληξει, " δεν μπορουσε οτι σκεφτοταν να το εβγαζε εξω ", ετσι απλως το σκεφτηκε και απαντησε ρωτωντας ...
-Εσυ Γιωργακη, τι νομιζεις "κολαει" η οχι ;
-Ναι ρε μπαμπα , αν το πνευμα ηταν το ... we dont need no thought control... σιγουρα . Ηταν ομως ;
-Κοιτα μικρε , η αληθεια ειναι πως το κεντρικο συνθημα ηταν το Ψωμι- παιδεια- ελευθερια και τα βασικα αιτηματα, να φυγει η δικτατορια , να ρθει μια αληθινη δημοκρατια με ελευθερια και κοινωνικη δικαιοσυνη και σιγουρα υπηρχαν και καποιοι που ονειρευοταν ακομα περισσοτερα οπως μια αλλη ιδανικη κοινωνια ... αλλα στο βαθος του μυαλου ολων υπηρχε κατι κοινο , συνειδητα η ασυνειδητα κατεβαιναν διοτι ...
They dont need no thought control . Καντε λοιπον οτι καταλαβαινετε....
-Τθενκς φαδερ ... αλλα νομιζω πως τα σκατωσε η γενια σου .
- Να δουμε και τη δικια σας , μουρμουρισε συβιλικα ο πατερας ...
Η πορτα εκλεισε με βροντο οπως συνηθως . Ο μικρος με την κιθαρα στο χερι , τραβαγε για την αποθηκουλα που, μαζι με τα φιλαρακια ,ειχαν μετατρεψει σε στουντιο για να προβαρουν τα κομματια τους.
Η πορτα εκλεισε με βροντο οπως συνηθως . Ο μικρος με την κιθαρα στο χερι , τραβαγε για την αποθηκουλα που, μαζι με τα φιλαρακια ,ειχαν μετατρεψει σε στουντιο για να προβαρουν τα κομματια τους.
Αν το φιναλε της συναυλιας θα ηταν κατι απ το wall , θα το μαθαιναμε στο μελλον, οπως και αν η σχεση πατερα -παιδιου , σχεση σοφιας ,σωτηριας και αλληλοσυμπληρωσης αναπαρηγαγε η ανεπλασε σε μια αλλη χωροχρονικη οντοτητα τις σχεσεις των δυο Ινδων θεραπευτων
Υ.Γ. Η ιστορια των δυο θεραπευτων καταγραφεται στο magister ludi , του Χερμαν Εσσε
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007
......Τα παιδια σου δεν ειναι παιδια σου ειναι οι κορες της λαχταρας της ζωης για τη ζωη
......Τα παιδια σου δεν ειναι παιδια σου ειναι οι κορες της λαχταρας της ζωης για τη ζωη
Για τη ζωη τους εισαι το μεσο και οχι η αρχη κι ας μενουν κοντας σου , δεν ανηκουν σε εσενα Μπορεις να τους δωσεις την αγαπη σου, οχι ομως και τις ιδεες σου,γιατι ιδεες εχουν δικες τους Μπορεις να δωσεις μια στεγη στο σωμα τους, οχι ομως και στη και στη ψυχη τους, γιατι η ψυχη τους κατοικει στο σπιτι του αυριο, που εσυ δεν μπορεις να επισκεφτεις ουτε στα ονειρα σου............ Χαλιλ Γκιμπραν "ο προφητης"
Αφιερωμενο σε ολους εμας για να μαθουμε να θυμηθουμε η εστω να ξαναθυμηθουμε οτι η ζωη και η εξεργεση δεν μπορει παρα να ειναι και ηθικη και αισθητικη αν οχι πρωτιστως ηθικη και αισθητικη.
Αφιερωμενο ξεχωριστα σ αυτους που θελουν να προλαβουν να ευνουχησουν την επομενη γενια οδοιπορων και εξεργεμενων .
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007
Τα τεσσερα πιο ωραια πραματα του κοσμου και η ταξικοτητα της επιθυμιας
Η σοκολατα, τα κοριτσια , οι αγκαλιτσες και το ποδοσφαιρο
Ακουσα σε ανυποπτο χρονο ενα πιτσιρικα σκαστα στα 11 να μονολογει .
- Τελικα τα 4 πιο ωραια πραματα στο κοσμο ειναι ... τα σκυλια , τα κοριτσια , οι σοκολατες και το ποδοσφαιρο .
Εντυπωσιαστικα , απο την καθαροτητα , την απλοτητα και την σαφηνεια της προτασης . Αφου τον συνεχαρηκα για το πολιτικαλ κορεκτ, αποφασισα να υποβαλλω την ερωτηση και σε αλλους πιτσιρικαδες , αλλων ηλικιων. Ρωταω λοιπον ενα 4χρονο και τι μου λεει ;
- Τα 4 πιο ωραια πραματα στον κοσμο ειναι , τα κομιξ (Μικυ , Γκουφυ ), οι αγκαλιτσες , τα γλυκα και το παιχνιδι !
Ιδια απαντηση δλδ , μονο λιγοτερο αποσαφηνισμενη .
- Τα σκυλια αμορφοποιητα ως ειδος , ηταν τα κινουμενα σκιτσα , μιας και ο δευτερος πιτσιρικας , ηταν λιγοτερο του δρομου και περισσοτερο του σπιτιου
- Τα κοριτσια , ηταν αγκαλιτσες , μιας και φαινεται το φυλο δεν ειχε μιλησει ακομη
- Οι σοκολατες , παρεμεναν στην εμβριακη μορφη του πρωτου γλυκου .
- Το ποδοσφαιρο εμφανιζοταν σαν γενικο παιχνιδι , μιας και δεν ειχε δει ακομη τον Ροναλντινιο , ωστε να ξερει πως , ενα ειναι το παιχνιδι !!!!
Αλλα πιτσιρικια δεν ρωτησα ακομη . Θα ηταν ενδιαφερον ομως να συμπληρωνατε και εσεις εδω την προσωπικη σας εμπειρια , οπως και τις απαντησεις πιτσιρικων διαφορων ηλικιων του περιβαλλοντος σας . Βεβαια καλο θα ηταν να επισημανθει οτι επιθυμια , κοινωνικο βιωμα και ταξικοτητα σχετιζονται. Σιγουρα οχι μονοσημαντα και μηχανικα , οπως εικαζουν οι καθ ημας ορθοδοξολενιστες , αλλα καποια αλληλεξαρτηση σιγουρα υπαρχει.
Ενα παιδι του πολεμου ασφαλως θα εβαζε στα 4 καλυτερα πραματα την ειρηνη , τον μπαμπα που εχασε κλπ
Ενα αλλο παιδι ισως μια κουβερτα ,ενα πιατο φαγητο , η μια ζεστη φωτια κλπ
Πιστευω ομως πως τα περισσοτερα , εστω και σε πιο πισω θεση θα ειχαν ψηλα , τις αγκαλιτσες , το παιχνιδι , τα γλυκισματα , τα ζωακια ; Τι λετε και σεις ;;;;;;;;;;;;
Ακουσα σε ανυποπτο χρονο ενα πιτσιρικα σκαστα στα 11 να μονολογει .
- Τελικα τα 4 πιο ωραια πραματα στο κοσμο ειναι ... τα σκυλια , τα κοριτσια , οι σοκολατες και το ποδοσφαιρο .
Εντυπωσιαστικα , απο την καθαροτητα , την απλοτητα και την σαφηνεια της προτασης . Αφου τον συνεχαρηκα για το πολιτικαλ κορεκτ, αποφασισα να υποβαλλω την ερωτηση και σε αλλους πιτσιρικαδες , αλλων ηλικιων. Ρωταω λοιπον ενα 4χρονο και τι μου λεει ;
- Τα 4 πιο ωραια πραματα στον κοσμο ειναι , τα κομιξ (Μικυ , Γκουφυ ), οι αγκαλιτσες , τα γλυκα και το παιχνιδι !
Ιδια απαντηση δλδ , μονο λιγοτερο αποσαφηνισμενη .
- Τα σκυλια αμορφοποιητα ως ειδος , ηταν τα κινουμενα σκιτσα , μιας και ο δευτερος πιτσιρικας , ηταν λιγοτερο του δρομου και περισσοτερο του σπιτιου
- Τα κοριτσια , ηταν αγκαλιτσες , μιας και φαινεται το φυλο δεν ειχε μιλησει ακομη
- Οι σοκολατες , παρεμεναν στην εμβριακη μορφη του πρωτου γλυκου .
- Το ποδοσφαιρο εμφανιζοταν σαν γενικο παιχνιδι , μιας και δεν ειχε δει ακομη τον Ροναλντινιο , ωστε να ξερει πως , ενα ειναι το παιχνιδι !!!!
Αλλα πιτσιρικια δεν ρωτησα ακομη . Θα ηταν ενδιαφερον ομως να συμπληρωνατε και εσεις εδω την προσωπικη σας εμπειρια , οπως και τις απαντησεις πιτσιρικων διαφορων ηλικιων του περιβαλλοντος σας . Βεβαια καλο θα ηταν να επισημανθει οτι επιθυμια , κοινωνικο βιωμα και ταξικοτητα σχετιζονται. Σιγουρα οχι μονοσημαντα και μηχανικα , οπως εικαζουν οι καθ ημας ορθοδοξολενιστες , αλλα καποια αλληλεξαρτηση σιγουρα υπαρχει.
Ενα παιδι του πολεμου ασφαλως θα εβαζε στα 4 καλυτερα πραματα την ειρηνη , τον μπαμπα που εχασε κλπ
Ενα αλλο παιδι ισως μια κουβερτα ,ενα πιατο φαγητο , η μια ζεστη φωτια κλπ
Πιστευω ομως πως τα περισσοτερα , εστω και σε πιο πισω θεση θα ειχαν ψηλα , τις αγκαλιτσες , το παιχνιδι , τα γλυκισματα , τα ζωακια ; Τι λετε και σεις ;;;;;;;;;;;;
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007
ο αρχαιος ελληνικος ναος και το φαινομενο Βαν Γκογκ
φαινομενολογια, υπαρξισμος , ο αρχαιος ελληνικος ναος και το φαινομενο Βαν Γκογκ
Ισταμενο το οικοδομημα υποφερει τη θυελα που μαινεται πανω του και ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΡΩΝΕΙ την ιδια αυτη τη θυελα μεσα στη βια της .
Η λαμψη και η φωτεινοτητα της πετρας , μολονοτι φαινεται απλως να προερχεται απο τον ηλιο, ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΡΩΝΕΙ το φεγγος της μερας , την εκταση του ουρανου το σκοταδι της νυχτας .
Ο βραχος αρχιζει να υποβασταζει και να κρεμει και ετσι ΠΡΩΤΟΓΙΝΕΤΑΙ βραχος , τα μεταλα αρχιζουν να γυαλιζουν και να λαμπυριζουν , τα χρωματα να φεγγοβολουν , ο ηχος να αντηχει , η λεξη να μιλα .....
Το εργο τεχνης επιτρεπει στη γη να ΕΙΝΑΙ γη .
Δηλαδη χαρη στη τεχνη ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ αυθεντικα το ΕΙΝΑΙ των γηινων υλικων οντων που αποτελουν και περιβαλλουν το ανθρωπινο ενεργημα .
Αναλογη ειναι η εμπειρια της θεασης πχ των "χρυσανθεμων" του Βαν Γκογκ.
Η απολυτη απλοτητα του περιοχομενου , ενα βαζο και ενα μπουκετο χρυσανθεμα και ομως ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ το ΑΠΟΛΥΤΟ φως το ΑΠΟΛΥΤΟ κιτρινο , την οργιοδη και ζωτικη λαμψη του ηλιου και της ζωης που κανενα φωτογραφικο αντιγραφο του εργου, οσο πιστο και να ειναι, δεν μπορει να υποκαταστησει την δυναμη που πηγαζει απο την αδιαμεσολαβητη θεαση του ιδιου του εργου .
Αναλογες αναφορες ασφαλως μπορουν να γινουν και στη μουσικη , τον χορο , τον κινηματογραφο κλπ αλλα επι του παροντος ας περιοριστουμε σε αυτες .
Απαραιτητη εδω , μιας και εγινε η αναφορα και στον Βαν Γκογκ ο οποιος εν ζωη (οπως και αλλοι αλλωστε) δεν εκτιμηθηκε ουδολως , κρινεται η διευκρινηση της διαστασης ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ και ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ αξιας ,με την οποια καταπιαστηκε κυριως ο φαινομενολογος Ινγκαρντεν .
Τι συνεβη με τον Βαν Γκογκ ;
Δεν ηταν σπουδαιος καλιτεχνης το 1890 , αλλα εγινε 3ο χρονια μετα θανατο;
Δεν ειχαν ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ αξια τα εργα του , αλλα απεχτησαν και ποια ειναι αυτη ;
Αλλα πρωτα μια μικρη αναφορα στη φαινομενολογια .
Με τη φαινομενολογια και τον ΧΟΥΣΕΡΛ (1859-1938) εκδηλωνεται μια αντιδραση στον νατουραλισμο , τον φυσικισμο και την πειραματικη ψυχολογια .
Αντικειμενο της φαινομενολογικης ερευνας ειναι ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ..
Η συγκροτηση του νοηματος των φαινομενων , τα φαινομενα στη καθαροτητα τους απαλλαγμενα απο ιστορικες, κοινωνικες, ψυχολογικες εμβαπτισεις και ερμηνειες .
Η διασπαση του Οντος σε Ουσια και Υπαρχον , σε Υποκειμενικοτητα και Αντικειμενικοτητα αιρεται απο τη φαινομενολογια .
Ο καλιτεχνης παυει να ειναι το Καρτεσιανο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ που παρατηρει τον κοσμο μεσα απο την camera obscoura* ως ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ και το ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ πιστα απ εξω.
Απεναντιας ειναι εντος του κοσμου.
Ετσι τη στιγμη της παρατηρησης του υλικου οφειλει να υπενθυμιζει οτι ειναι μερος του.
Το νοημα του εργου του διαμορφωνεται απο αυτη τη σχεση την οποια "οφειλει" να φωτιζει.
Το εργο πλεον δεν ειναι ενα αριστουργηματικο πιστο Ραφεηλικο αναγενησιακου τυπου copy, αλλα, μια φευγαλεα χρωματικη ΕΝΤΥΠΩΣΗ απο τις πολλες της καθημερινοτητας (ιμπρεσιονισμος του Μονε), μια συναισθηματικη ΕΜΠΕΙΡΙΑ αγωνιας (εξπρεσσιονισμος του Μουνχ), μια ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ οπτικων γωνιων θεασης (κυβισμος του Μπρακ η του Πικασο)
κλπ κλπ .
Αυτη η αντιληψη ( δλδ οτι ο δημιουργος δεν ειναι ο παρατηρητης του υλικου=κοσμου αλλα μερος) εμφανιζεται και στο θεατρο με τον Μπρεχτ μεσα απ την αρση του αριστοτελικου αφηγηματικου μοντελου και των κλασσικων κωδικων και στον κινηματογραφο ομοιως, σπερματικα απο την εποχη του βωβου** , αλλα κυριως μεσα απο τα εργα της Νουβελ Βαγκ
και του Γκονταρ*** , οπου διαρκως υπενθυμιζεται οτι δεν εχουμε να κανουμε με μια πραγματικοτητα και γιαυτο ΜΗΝ ΤΑΥΤΙΖΕΣΑΙ θεατη μου , γιατι πισω απ ολα αυτα υπαρχει ενα ολοκληρο κινηματογραφικο συνεργειο και ενας σκηνοθετης.
Επιστρεφοντας στον Ινγκαρντεν να πουμε οτι το κεντρικο σημειο στο οποιο εστιαζεται η ερευνα του ειναι το ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
Με τον ορο αυτο υποδηλωνεται μια πραξη αισθητικης επικοινωνιας .
Πιο συγκεκριμμενα.
Το εργο τεχνης πριν κοινωνηθει υπαρχει ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ , εχει τις υλικοτητες και τις ιδιοτητες του , για να υπαρξει ομως ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ,απαιτειται ο απαραιτητος θεατης η ακροατης , ο οποιος θα αποδωσει στο εργο αισθητικη αξια θα το καταστησει δλδ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ αντικειμενο.
Με αλλα λογια τα στοιχεια και οι ιδιοτητες που απαρτιζουν το εργο τεχνης ειναι εν δυναμει και απαιτουν τον παρατηρητη , ο οποιος τα κανει ΕΝΕΡΓΑ , με την συν-δημιουργικη του δραστηριοτητα , η του αποδιδει τα ενεργα χαραχτηριστικα του κανοντας το
συγκεκριμμενο,κατω απο την επιδραση των νυξεων και εισηγησεων του ιδιου του εργου,
συμπληρωνοντας (ο θεατης-ακροατης) τη σχηματικη δομη . Γεμιζει δλδ τις απροσδιοριστες περιοχες του εργου φερνοντας στην επιφανεια στοιχεια που ηταν εν δυναμει.
Το εργο δλδ εχει μια ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΑΞΙΑ που πηγαζει απο το ιδιο και μια ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΞΙΑ που προυποθετει τον παραληπτη του , που ειναι εξισου σοβαρος παραγοντας για την οντολογικη αποκατασταση του εργου τεχνης .
Αυτο ερμηνευει πχ το φαινομενο Βαν Γκογκ , αλλα και πολλες αλλες περιπτωσεις , οπου η υπαρχουσα ζωσα καλιτεχνικη αξια του εργου ,μενει λανθανουσα , αναμενοντας τον παραληπτη κοινωνο που αποδιδοντας ως συμετοχος την αισθητικη αξια θα φωτισει και την καλλιτεχνικη ....
Ισταμενο το οικοδομημα υποφερει τη θυελα που μαινεται πανω του και ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΡΩΝΕΙ την ιδια αυτη τη θυελα μεσα στη βια της .
Η λαμψη και η φωτεινοτητα της πετρας , μολονοτι φαινεται απλως να προερχεται απο τον ηλιο, ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΡΩΝΕΙ το φεγγος της μερας , την εκταση του ουρανου το σκοταδι της νυχτας .
Ο βραχος αρχιζει να υποβασταζει και να κρεμει και ετσι ΠΡΩΤΟΓΙΝΕΤΑΙ βραχος , τα μεταλα αρχιζουν να γυαλιζουν και να λαμπυριζουν , τα χρωματα να φεγγοβολουν , ο ηχος να αντηχει , η λεξη να μιλα .....
Το εργο τεχνης επιτρεπει στη γη να ΕΙΝΑΙ γη .
Δηλαδη χαρη στη τεχνη ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ αυθεντικα το ΕΙΝΑΙ των γηινων υλικων οντων που αποτελουν και περιβαλλουν το ανθρωπινο ενεργημα .
Αναλογη ειναι η εμπειρια της θεασης πχ των "χρυσανθεμων" του Βαν Γκογκ.
Η απολυτη απλοτητα του περιοχομενου , ενα βαζο και ενα μπουκετο χρυσανθεμα και ομως ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ το ΑΠΟΛΥΤΟ φως το ΑΠΟΛΥΤΟ κιτρινο , την οργιοδη και ζωτικη λαμψη του ηλιου και της ζωης που κανενα φωτογραφικο αντιγραφο του εργου, οσο πιστο και να ειναι, δεν μπορει να υποκαταστησει την δυναμη που πηγαζει απο την αδιαμεσολαβητη θεαση του ιδιου του εργου .
Αναλογες αναφορες ασφαλως μπορουν να γινουν και στη μουσικη , τον χορο , τον κινηματογραφο κλπ αλλα επι του παροντος ας περιοριστουμε σε αυτες .
Απαραιτητη εδω , μιας και εγινε η αναφορα και στον Βαν Γκογκ ο οποιος εν ζωη (οπως και αλλοι αλλωστε) δεν εκτιμηθηκε ουδολως , κρινεται η διευκρινηση της διαστασης ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ και ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ αξιας ,με την οποια καταπιαστηκε κυριως ο φαινομενολογος Ινγκαρντεν .
Τι συνεβη με τον Βαν Γκογκ ;
Δεν ηταν σπουδαιος καλιτεχνης το 1890 , αλλα εγινε 3ο χρονια μετα θανατο;
Δεν ειχαν ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ αξια τα εργα του , αλλα απεχτησαν και ποια ειναι αυτη ;
Αλλα πρωτα μια μικρη αναφορα στη φαινομενολογια .
Με τη φαινομενολογια και τον ΧΟΥΣΕΡΛ (1859-1938) εκδηλωνεται μια αντιδραση στον νατουραλισμο , τον φυσικισμο και την πειραματικη ψυχολογια .
Αντικειμενο της φαινομενολογικης ερευνας ειναι ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ..
Η συγκροτηση του νοηματος των φαινομενων , τα φαινομενα στη καθαροτητα τους απαλλαγμενα απο ιστορικες, κοινωνικες, ψυχολογικες εμβαπτισεις και ερμηνειες .
Η διασπαση του Οντος σε Ουσια και Υπαρχον , σε Υποκειμενικοτητα και Αντικειμενικοτητα αιρεται απο τη φαινομενολογια .
Ο καλιτεχνης παυει να ειναι το Καρτεσιανο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ που παρατηρει τον κοσμο μεσα απο την camera obscoura* ως ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ και το ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ πιστα απ εξω.
Απεναντιας ειναι εντος του κοσμου.
Ετσι τη στιγμη της παρατηρησης του υλικου οφειλει να υπενθυμιζει οτι ειναι μερος του.
Το νοημα του εργου του διαμορφωνεται απο αυτη τη σχεση την οποια "οφειλει" να φωτιζει.
Το εργο πλεον δεν ειναι ενα αριστουργηματικο πιστο Ραφεηλικο αναγενησιακου τυπου copy, αλλα, μια φευγαλεα χρωματικη ΕΝΤΥΠΩΣΗ απο τις πολλες της καθημερινοτητας (ιμπρεσιονισμος του Μονε), μια συναισθηματικη ΕΜΠΕΙΡΙΑ αγωνιας (εξπρεσσιονισμος του Μουνχ), μια ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ οπτικων γωνιων θεασης (κυβισμος του Μπρακ η του Πικασο)
κλπ κλπ .
Αυτη η αντιληψη ( δλδ οτι ο δημιουργος δεν ειναι ο παρατηρητης του υλικου=κοσμου αλλα μερος) εμφανιζεται και στο θεατρο με τον Μπρεχτ μεσα απ την αρση του αριστοτελικου αφηγηματικου μοντελου και των κλασσικων κωδικων και στον κινηματογραφο ομοιως, σπερματικα απο την εποχη του βωβου** , αλλα κυριως μεσα απο τα εργα της Νουβελ Βαγκ
και του Γκονταρ*** , οπου διαρκως υπενθυμιζεται οτι δεν εχουμε να κανουμε με μια πραγματικοτητα και γιαυτο ΜΗΝ ΤΑΥΤΙΖΕΣΑΙ θεατη μου , γιατι πισω απ ολα αυτα υπαρχει ενα ολοκληρο κινηματογραφικο συνεργειο και ενας σκηνοθετης.
Επιστρεφοντας στον Ινγκαρντεν να πουμε οτι το κεντρικο σημειο στο οποιο εστιαζεται η ερευνα του ειναι το ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ.
Με τον ορο αυτο υποδηλωνεται μια πραξη αισθητικης επικοινωνιας .
Πιο συγκεκριμμενα.
Το εργο τεχνης πριν κοινωνηθει υπαρχει ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ , εχει τις υλικοτητες και τις ιδιοτητες του , για να υπαρξει ομως ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ,απαιτειται ο απαραιτητος θεατης η ακροατης , ο οποιος θα αποδωσει στο εργο αισθητικη αξια θα το καταστησει δλδ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ αντικειμενο.
Με αλλα λογια τα στοιχεια και οι ιδιοτητες που απαρτιζουν το εργο τεχνης ειναι εν δυναμει και απαιτουν τον παρατηρητη , ο οποιος τα κανει ΕΝΕΡΓΑ , με την συν-δημιουργικη του δραστηριοτητα , η του αποδιδει τα ενεργα χαραχτηριστικα του κανοντας το
συγκεκριμμενο,κατω απο την επιδραση των νυξεων και εισηγησεων του ιδιου του εργου,
συμπληρωνοντας (ο θεατης-ακροατης) τη σχηματικη δομη . Γεμιζει δλδ τις απροσδιοριστες περιοχες του εργου φερνοντας στην επιφανεια στοιχεια που ηταν εν δυναμει.
Το εργο δλδ εχει μια ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΑΞΙΑ που πηγαζει απο το ιδιο και μια ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΞΙΑ που προυποθετει τον παραληπτη του , που ειναι εξισου σοβαρος παραγοντας για την οντολογικη αποκατασταση του εργου τεχνης .
Αυτο ερμηνευει πχ το φαινομενο Βαν Γκογκ , αλλα και πολλες αλλες περιπτωσεις , οπου η υπαρχουσα ζωσα καλιτεχνικη αξια του εργου ,μενει λανθανουσα , αναμενοντας τον παραληπτη κοινωνο που αποδιδοντας ως συμετοχος την αισθητικη αξια θα φωτισει και την καλλιτεχνικη ....
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007
Ιστορια η αλληγορια της κυκλικης κινησης
Την ιδια ωρα που καπου στην Ονδουρα, ο Κορτεζ βασανιζε και εν συνεχεια κρεμουσε τον Ατζεκο βασιλια Κουαουτεμοκ επειδη δεν του αποκαλυπτε τους θησαυρους του Μοντεσουμα ... πισω στην πολη του Μεχικο ,οι πιο πιστοι φιλοι του Κορτεζ , βασανιζοταν και αυτοι για να προδωσουν την κρυψωνα οπου ευρισκοναν οι θησαυροι που ο Κορτεζ υποτιθεται ειχε ηδη βιαιως καρπωθει απο τον Μοντεσουμα και φυσικα ο απαγχονισμος ηταν η απαραιτητη συνεχεια ...
Υ.Γ. Ασκηση αποδιαρθωσης και επαναδομησης:
Αντικαταστηστε τα ονοματα , τους τοπους , τον χρονο και το αντικειμενο-"θησαυρο", με τιτλους της δικης σας ιδεο-εμπειριας .
Κρατηστε μονο τα ερμηνευτικα αιτια της παραλογης διψας για εξουσια, δυναμη και πλουτο . Η σημερινη "ιστορια" , θα ξεδιπλωθει μπροστα σας στην ιδια κυκλικη ταυτολογικη συγχρονικοτητα της ...
Ολα τα γυρω αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν
Υ.Γ. Ασκηση αποδιαρθωσης και επαναδομησης:
Αντικαταστηστε τα ονοματα , τους τοπους , τον χρονο και το αντικειμενο-"θησαυρο", με τιτλους της δικης σας ιδεο-εμπειριας .
Κρατηστε μονο τα ερμηνευτικα αιτια της παραλογης διψας για εξουσια, δυναμη και πλουτο . Η σημερινη "ιστορια" , θα ξεδιπλωθει μπροστα σας στην ιδια κυκλικη ταυτολογικη συγχρονικοτητα της ...
Ολα τα γυρω αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007
Φθινοπωρινες κρισεις ντιπρεσιον και ινσομνια
Οταν πιανω τον εαυτο μου να στραβωνει το στομα , οταν μες στην ψυχη μου ειναι Νοεμβρης υγρος που ψιλοβρεχει, οταν πιανω τον εαυτο μου να σταματαει αθελα μπρος σε φερετροπωλεια και να γινεται ουραγος καθε κηδειας που συναντω ... και ειδικα οταν οι υποχονδριες μου με κυβερνουν τοσο , που χρειαζεται ενας δυνατος ηθικος φραγμος να με εμποδισει να βγω επιτηδες στο δρομο και μεθοδικα να ριξω χαμω τα καπελα του κοσμου - τοτε θεωρω πως ηρθε η ωρα πια να μπαρκαρω ... οσο πιο ΓΡΗΓΟΡΑ μπορω . Ειναι το δικο μου υποκαταστατο ... Οπως ο Κατων με μια φιλοσοφικη χειρονομια ολο μεγαλοπρεπεια ριχνεται πανω στο σπαθι του , εγω παιρνω ησυχα το πλοιο ... το λεωφοριο , το αεροπλανο , το τραινο , η τους δρομους η οτι αλλο λαχει τελικως και αντιος
Υ.Γ1: Και για να μην ξεχνιομαστε , καθε που μιλαμε για ταξιδι ας θυμομαστε οτι
"για οποιον η θαλασσα στον ηλιο ειναι τοπιο η ζωη μοιαζει ευκολη και ο θανατος επισης. Αλλα για τον αλλον ειναι κατοπτρο αθανασιας, ειναι διαρκεια. Μια διαρκεια που μονον το ιδιο της εκθαμβωτικο φως δεν σε αφηνει να τη συλλαβεις" ...... Ελυτης "ο μικρος ναυτιλος"
ΥΓ2:Ενω τα ροζ ειναι προσθηκη του αντιγραφεα , τα μαυρα γραμματα ειναι Μελβιλ
Υ.Γ1: Και για να μην ξεχνιομαστε , καθε που μιλαμε για ταξιδι ας θυμομαστε οτι
"για οποιον η θαλασσα στον ηλιο ειναι τοπιο η ζωη μοιαζει ευκολη και ο θανατος επισης. Αλλα για τον αλλον ειναι κατοπτρο αθανασιας, ειναι διαρκεια. Μια διαρκεια που μονον το ιδιο της εκθαμβωτικο φως δεν σε αφηνει να τη συλλαβεις" ...... Ελυτης "ο μικρος ναυτιλος"
ΥΓ2:Ενω τα ροζ ειναι προσθηκη του αντιγραφεα , τα μαυρα γραμματα ειναι Μελβιλ
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007
Για να μην ξεχναω ... "Ειναι σοφα τα παιδια"
-Ανήκω στη Δύση. Άρα είμαι Homo Humanitaς και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα.
-Αυτοί ανήκουν στην ανατολή. Άρα είναι Homo Barbaruς και το έργο επ΄αυτών είναι θεάρεστο.
Δεν παν πολλα χρονια απο τον "πολεμο" της Γιουγκοσλαβιας , εκεινες της ζοφερες νυχτες ειχε ξεκινησει η προσπαθεια συγγραφης ενος αντιπολεμικου μετα-μοντερνου μυθιστορηματος.
Λιγο καιρο αργοτερα η ιστορια επαναλαμβανοταν στο Ιρακ , μονο τα ονοματα και αυτα οχι ολα ειχαν αλλαξει.Παραθετω ενα κεφαλαιο απ αυτο το πονημα που ισως καποτε ολοκληρωθει ......
Ήταν βαριά η ατμόσφαιρα εκείνου του μεσημεριού. Η ζέστη είχε πιάσει για τα καλά και το νέφος με την αρωγή της άπνοιας είχε στρογγυλοκαθίσει πάνω στον Λυκαβηττό. Η περίπτωση αυτής της πόλης είναι από αυτές που επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος, που έτσι κι αλλιώς έμοιαζε από πάντα να μην είναι φτιαγμένος για τους ανθρώπους και να μη πολυενδιαφέρεται γι΄αυτούς, αργοπέθαινε από συνεχείς άστοχους χειρισμούς λανθασμένων χειρουργικών επεμβάσεων.
Η κίνηση ήταν εφιαλτική και δεν μπορούσα να φανταστώ αν επρόκειτο για μία απλή σύμπτωση ή ένα ακόμη μάθημα εμπειρικής Ελληνικής φιλολογίας ευρίσκετο σε εξέλιξη σε κάποιους δρόμους αυτής της πόλης, βλέπεις, όσοι δεν αξιώθηκαν από την προεκσυγχρονιστική παιδεία να μάθουν ότι το παιδί της Στυγός και του Πάλαντα ο Κράτος, είχε σαν αδέλφια του τη Βία, το Φόβο και τη Νίκη θα έπρεπε να το μάθουν κάπου στα σχολεία του δρόμου.
Η φίλεργη πολιτεία είχε προνοήσει γι΄αυτό και αναρωτιέμαι αν τα βλαστάρια μας το αντιλαμβάνονταν, όταν προ μηνών αντίκριζαν τις βλοσυρές προσωπίδες των οργάνων που παρετάσσοντο προ του Υπ. Παιδείας.
Περνώντας το κατώφλι του σπιτιού μου, ήταν πια μεσημέρι η ώρα που οι ειδήσεις σε κάποια κανάλια αρχίζουν ενώ σε άλλα βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Τα νέα από το μέτωπο αριθμούσαν το δεύτερο ή τρίτο πανάκριβο μαχητικό ελικόπτερο υψηλής τεχνολογίας που έπεσε από μηχανική βλάβη στη διάρκεια συμμαχικών ασκήσεων. Μηχανική βλάβη? Μου φάνηκε περίεργο! Όλα όμως έχουν μία εξήγηση άλλοτε επιστημονική και άλλοτε ποιητική. Το ελικόπτερο το έλεγαν “ΑΠΑΤΣΙ”, και αν ισχύει ότι το όνομα είναι το αρχέτυπο του όντος, όπως ισχυριζόταν 24 αιώνες πριν την ανακάλυψη τους ο Κρατύλος, τότε το όν ΑΠΑΤΣΙ, μπορεί να είναι μεν ικανό να πολεμάει αλλά οπωσδήποτε ανίκανο να πετάξει. Ίσως αν το γνώριζαν αυτό οι εταίροι να επέλεγαν κάποιο άλλο όνομα και να απέφευγαν τα έξοδα και τη χλεύη.
΄Αλλαξα κανάλι και σε κάποιο άλλο από δαύτα και χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ πώς αξιολογήθηκε ιεραρχικά άκουσα για τον βομβαρδισμό της Οκλαχόμα και του Κάνσας από ένα φοβερό κυκλώνα. Δεν ξέρω αν μεταφέρω πιστά τη είδηση ή η διατύπωση είναι προϊόν αυτού που ο Άγγλος φιλόσοφος του 17ου αιώνα Χόμπς, αποκαλούσε σύνθετη φαντασία. Ισχυριζόταν πάντως ότι η φαντασία είναι ένα φθίνον αίσθημα. Οι εικόνες που έχουμε στο νου δεν σβήνουν αλλά επικαλύπτονται και συχνά συνθέτονται με άλλες πιο ζωηρές, για παράδειγμα, η θέα ενός ανθρώπου τη μια φορά και ενός αλόγου την άλλη, μπορεί να συλληφθεί στο νου ως ιδέα του Κενταύρου.
Δεν γνωρίζω αν συνέβηκε αυτό και αν οι εικόνες των βομβαρδισμένων πόλεων του πολέμου συγχύστηκαν με τις εικόνες του χτυπημένου από τον κυκλώνα Κάνσας, κάνοντας με να πιστέψω πως πρόκειται για τον βομβαρδισμό ενός κυκλώνα.
Αυτό που πάντως είναι βέβαιο είναι ότι, κλονίσθηκε η πεποίθησή μου για την ρήση: ¨Ο κόσμος δεν είναι καμωμένος για τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτούς¨, μιας και τρεμόφεγγε σαν ενδεχόμενο η ύπαρξη της Νέμεσης άρα μιας φύσης που ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους.
Συνέχισα να βλέπω ειδήσεις. Παρέλαυναν μπρος από τα μάτια μου βομβαρδισμένες πόλεις και χωριά, γκρεμισμένες γέφυρες, πυρπολημένα τρένα, λεωφορεία, τρακτέρ, παιδιά σε θερμοκοιτίδες, ακρωτηριασμένα κορμιά, πρόσφυγες και φόβος, πόνος οδυρμός και δυστυχία, απόγνωση και απορία.
Προσπαθούσα να συλλάβω όλες αυτές τις εικόνες χωρίς να χάσω καμιά και να τις φυλάξω όσο καλύτερα γίνεται μέσα μου.
Η ζωή προχωράει, το αύριο θα έρθει, μα όποιο και να είναι αυτό δεν θα έπρεπε να ξεχάσω το σήμερα που τότε θα είναι απλά χθες.
Έκλεισα τη τηλεόραση και μηχανικά κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα για να βράσω νερό στο μπρίκι. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να φτιάξω καφέ ή τσάι ή απλά ήτανε μία κίνηση δίχως σκοπό. Αναρωτιόμουν, τι θα έγραφε ο ιστορικός του μέλλοντος για όσα ζούμε σήμερα. Χωρίς να το καταλάβω, ίσως ο Χόμπς να εύρισκε τρόπο να το εξηγήσει κι αυτό, μεταφέρθηκα 2.500 χρόνια πριν. Τότε που ο ιστορικός πραγματευόμενος τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας αναζητούσε τους τακτικούς και στρατηγικούς λόγους που έφεραν την ήττα του Περσικού στόλου. Λάθη κινήσεων, προβλήματα επικοινωνίας, έλλειψη ψυχικής ενότητας, άγνοια του χώρου, κλπ. Συλλαμβάνοντας όμως ο ιστορικός τη πραγματικότητα, δεν κατάφερε να περάσει πέρα από αυτή και να φτάσει στην αλήθεια. Δεν αξιολόγησε κάν ως λόγο αυτόν που για τον Αισχύλο ήταν το κύριο και καθοριστικό. Ότι οι Πέρσες στο πέρασμα τους κατέστρεψαν, βεβήλωσαν και ασύλησαν, ότι υπερέβηκαν ακόμη κι αυτό το ¨δοκούν¨ του πολέμου.
Ο ποιητής δεν βλέπει στην ήττα τους πλέον, την ενοχή ανδρών, αλλά το θέλημα των αθανάτων να συντριβούν οι υπερφίαλοι, βάρβαροι και ασεβείς δεσπότες.
Ο Αριστοτέλης, λίγα χρόνια αργότερα θα επικροτήσει λέγοντας: “Διό και φιλοσοφότερον και σπουδαιότερον ποίησις ιστορίας εστίν η μεν γαρ ποίησις μάλλον τα καθόλου, η Δε ιστορία τα καθ΄έκαστον λέγει”
Αν είναι και έτσι τότε, ας περιμένουμε τον ποιητή του μέλλοντος.
Εγώ πάντως, ένιωθα πως η αλήθεια ήταν ήδη μέσα μας και δίπλα μας, παντού. Στο λίγο χώμα που περίσσεψε για να πατάμε και στον αέρα που αναπνέουμε. Δεν είχαμε παρά να τη κοιτάξουμε στα μάτια. Είναι σίγουρα ευλογία, δώρο ανεκτίμητο να εχεις πρόσβαση και μόνο, εκεί που κάποτε περπάτησε ο Αισχύλος, που αποκοιμήθηκε ο Λυσίας και αναπαύθηκε η Αντιγόνη.
Βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στις σκέψεις και είχα ξεχάσει για τα καλά το λόγο που βρισκόμουν εδώ.
Το ξεχασμένο μισογεμάτο μπρίκι, μισοάδειαζε μέχρι που θα στέγνωνε και θα άρχιζαν τα μέταλλα να καίγονται μεταξύ τους. Ο κίνδυνος της φωτιάς που το νερό τη συγκρατούσε πλησίαζε. Μαρμαρωμένος χάζευα την επικείμενη καταστροφή, γοητευμένος από την ερυθρίαση του ηλεκτρικού ματιού, τον ρυθμικό ήχο των τελευταίων σταγόνων που έσκαγαν και τη γλυκιά ζέστη που ακτινοβολούσαν.
Φυλακισμένος των αισθήσεων χρειάστηκε να επιστρατεύσω αρκετό κουράγιο για να σηκωθώ από τη καρέκλα. Ίσως να ήταν κι αυτή η κόρνα του σχολικού που έφερνε τον μικρό από τον παιδικό σταθμό και σα σκυλάκι του Παβλώφ με επέστρεψε στο κόσμο της ¨ευθύνης¨. Το κράταγα στην αγκαλιά μου, σαν ότι πιο πολύτιμο, καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά, επαναλαμβάνοντας την ίδια καθημερινή τελετουργία που έδινε μία θεατρική διάσταση στη σχέση μας.
Τον ρώτησα τι μάθανε σήμερα στο σχολείο και μου απάντησε: ¨Αγγλικά¨.
-Και τι ακριβώς?
-Τα φρούτα..
-Και πως λένε τα μήλα?
-Red, μου απάντησε γεμάτος καμάρι!
-Όχι, επέμεινα.
Το μήλο σε ρωτάω!
-Ά! Το πράσινο μήλο! Μου απάντησε. Green! και το καφέ, Brown!
Ξεκαρδίστηκα στα γέλια και τον έπνιξα στα φιλιά ενώ απορημένος σκεφτόμουν μήπως και τις ώρες που δεν τον παρακολουθούσα μελέταγε τον Χιουμ! Κατά τον Χιουμ, δεν μας επιτρέπεται να μιλάμε για το σχήμα ή το χρώμα του μήλου, μιας και χρώμα και σχήμα είναι το μήλο, ούτε για τις συλλήψεις του νου αφού ο νους είναι μία αλληλουχία από συλλήψεις. · Πόσα μπορείς να μάθεις από ένα παιδί, αναρωτήθηκα. Είναι σοφά τα παιδιά και η σοφία τους είναι μια απλή φυσική κατάσταση, είναι απλά κάτι που υπάρχει και σε αντίθεση μ΄αυτά που πίστευαν κάποιες άλλες εποχές αντί να αναπτύσσεται εξαφανίζεται σταδιακά με την ενηλικίωσή τους.
Δεν ξέρω πως θυμήθηκα τη σκηνή από τη ταινία του Κόπολλα ¨Συνομιλία¨, η καλύτερη και η πλέον αγνοημένη ταινία του. Εκεί η ηρωϊδα, στη θέα ενός εξαθλιωμένου ρακένδυτου ετοιμοθάνατου γέρου που κοιμάται σ΄ένα παγκάκι στο πάρκο, ξεσπάει σε λυγμούς γιατί όπως λέει, αυτό το άθλιο υποκείμενο ήταν κάποτε και αυτό ένα μωρό που το έπαιζαν κάποιοι γονείς και θείοι στην αγκαλιά γεμάτοι ελπίδες, προσδοκίες και αγάπη. Τώρα κείται εδώ, ένα βήμα από το Θάνατο.
Σκέφτηκα πως ότι είναι σήμερα παλιό, ήταν κάποτε καινούργιο και συνειρμικά συνέλαβα ότι σίγουρα κάποτε κάποια τέτοια μωρά θα ήταν και ο Τόνυ και ο Γκέρχαρντ, η Μαντλίν και ο Μπίλ, που ήταν τρυφερά, σοφά και αξιαγάπητα.
Μεγάλωναν όμως. Και όσο μεγάλωναν, σε όσο καλά σχολεία κι αν πήγαιναν, όση γνώση και αν προσπαθούσαν να τους μεταδώσουν, αυτοί όλο και απομακρύνονταν από τη θέση της αδιαμεσολάβητης θέαs της σοφίας.
Ίσως γιατί η σοφία είναι κάτι που απλά υπάρχει, δεν μεταδίδεται.
Ίσως να άκουσαν κάποτε, σε κάποια σπουδαία κολέγια έναν ασπρομάλλη καθηγητή να κλείνει μία διάλεξη λέγοντας ότι: ¨Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος¨ και να χειροκρότησαν! Ακόμη, ότι το πνεύμα της Καντιανής ηθικής είναι η ηθική του καθήκοντος και ότι πάντα θα έπρεπε να φέρεται κανείς, σύμφωνα με τις αρχές που θα ήθελε να έχουν γενική και καθολική ισχύ και πάλι να χειροκρότησαν. Ακόμη, oτι οι πράξεις του ανθρώπου πρέπει να χαρακτηρίζονται από τη διάκριση του ορίζοντα της αιωνιότητας . “Sub specie aeternitatis” τους είπε ο καθηγητής αναφερόμενος στον Σπινόζα και απόρησαν. Και όταν συνέχισε : ¨Memento mori¨, μάλλον δεν θα κατάλαβαν και πολύ καλά, αλλά τους εξήγησε ότι σημαίνει: Μη λησμονείς το θάνατο! Συνοφρυώθηκαν τότε αμήχανοι διότι δεν τους άρεσε και πολύ ως προοπτική. Ενθουσιάστηκαν όμως με το ¨Karpe diem¨ (Άδραξε την ημέρα) και ορκίστηκαν πως ούτε ένα λεπτό δεν θα πάει χαμένο όταν έρθει η κατάλληλη εποχή. Σκέφτηκαν, έκριναν και αίφνης ένιωσαν ότι υπάρχουν, αφού και το ¨Cogito ergo sum ¨ (Σκέφτομαι άρα υπάρχω) τους ήταν γνωστό. Έλα όμως που και το ραπανάκι μπορεί να μη σκέφτεται αλλά υπάρχει. Τούτο είναι μία λεπτομέρεια.
Όμως αυτοί υπήρχαν και το δράμα ήταν, πως εμείς δεν υπήρχαμε γι΄αυτούς! Ένοιωσα τρομοκρατημένος και τότε ρώτησα τον μικρό δίχως περιστροφές αν είχε ο Χιουμ κάποια απάντηση; Κάποια λύση τέλος πάντων; Μου έριξε μία αυστηρή ματιά εγκαλώντας με στη ¨τάξη¨ και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του! Λίγο αργότερα, ακουγόταν από εκεί το αδέξιο χτύπημα από το μικρό τουμπελέκι, δώρο για τα περασμένα γενέθλια του. Είναι σοφά τα παιδιά! Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να μιλούν!
Με την αποκαλυπτική δύναμη της ανάδυσης από τη λήθη στην α-λήθεια, είδα μπρος μου τον κεντρικό ήρωα, ¨Τον Μικρό Τυμπανιστή¨ του Γκύντερ Γκράας. Το παιδάκι που γυρνούσε στα χαλάσματα μιας βομβαρδισμένης Γερμανικής πόλης κατά τα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, χτυπώντας μονότονα το ταμπούρλο του, αρνούμενο να μεγαλώσει έστω και μία μέρα και να ενταχθεί στον κόσμο των λογικών ενηλίκων. Η φωνή της συνείδησης ως βούλησης και συναισθήματος απέναντι στη ¨λογική¨.
Η απόρριψη της λογικής, ως αρχής της ηθικής. Όλοι αυτοί που εκ του ασφαλούς δολοφονούν αμάχους, ισοπεδώνουν χώρες, δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα με τη λογική! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι τετραπέρατοι, αριστούχοι απόφοιτοι του Μ.Ι.Τ., του Χάρβαρντ, της Οξφόρδης, της Χαϊλδεμβέργης, της Σορβόννης κλπ. Το πρόβλημα τους είναι το συναίσθημα.
Το κενό.
Λοιπόν ναι, έκαμε λάθος ο Παρμενίδης, όντως μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν υπάρχει, μπορεί να υπάρχει το κενό, το μη όν, ο μη άνθρωπος. Η Ελληνική φιλοσοφική παράδοση από τον Πλάτωνα μέχρι τους γνωστικούς, αλλά και η δυτική όπως από τον Αυγουστίνο θεμελιώνεται, παρ΄όλες τις διαφορές τους, όταν μιλάνε για τη ψυχή αναφέρονται σε μία αυτοτελή πνευματική ουσία μόνιμη και αμετάβλητη από την οποία πηγάζει η νόηση, το συναίσθημα και η βούληση. Κανείς βέβαια από αυτούς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι, στον κόσμο του 2000, ο σύγχρονος ευνούχος θα οριζόταν από τη βίαιη αποκοπή της επιθυμίας και του συναισθήματος και ότι η ψυχρή λογική των αριθμών που ποσοστώνουν τα μεγέθη: τόσο ψηλά-τόσο μακριά- τόσο βαρύ- τόσα θύματα- τέτοια έκταση θα εξόριζαν τις λέξεις: πονάω-νιώθω-λυπάμαι-οργίζομαι-μισώ-αγαπώ-επιλέγω-αναπνέω.
Ίσως αν το γνώριζαν, να έβαζαν και αυτοί τους πολυθρύλητους αστερίσκους, υποσημειώσεις και υστερόγραφα, στα δοκίμια τους περί ψυχής, διευκρινίζοντας ότι το κείμενο αναφέρεται στο ανθρώπινο είδος και όχι σε ρεπλίκες.
Πλησίασα στη βιβλιοθήκη και αναζήτησα το ¨Treatise of Human Nature του Χιουμ. Το βρήκα στην ίδια θέση που ήταν πάντα και αρκετά σκονισμένο. Έκρινα πως δεν θα το έχει ανοίξει ο μικρός. Μου φάνηκε όμως πιο ογκώδες και βαρύ. Ησύχασα με την σκέψη πως απλά φαίνεται ότι και τα βιβλία υπακούουν στο γίγνεσθαι και αλλάζουν. Γι΄αυτό ίσως κάθε επίσκεψη στο ίδιο βιβλίο είναι μία διαφορετική κάθε φορά εμπειρία!
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του, διέκρινα πάντως την ίδια σταθερή πίστη: οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να συμπάσχουμε με τον πόνο των άλλων και τούτο το συμ-πάσχειν δεν έχει καμμιά σχέση με τη λογική.
Ανέφερε δε, αυτός που για τελευταία φορά μας έκλεισε συνένοχα το μάτι μια ημέρα του 1776, κάποια παραδείγματα από τις ημέρες που σήμερα περνάμε. Είπαμε άλλωστε πως και τα βιβλία πλουτίζονται και εκσυγχρονίζονται.
Έλεγε λοιπόν, ότι όλο και πιο συχνά στις μέρες μας ακούγονται προτάσεις σαν αυτές:
-Η πυρηνική ενέργεια λύνει το ενεργειακό! Άρα θα πρέπει να την χρησιμοποιήσω.
-Η επιχείρηση αυτή είναι προβληματική οικονομικά! Άρα θα πρέπει να την ξεφορτωθώ.
-Η αύξηση του πληθυσμού αυτής της πόλης είναι ραγδαία. Άρα θα πρέπει να φτιάξω μέτρο.
-Οι 19 “πολιτισμένοι” βομβάρδιζαν από κοινού. Άρα και εγώ ο 20ος Θα στρατευθώ.
-Ανήκω στη Δύση. Άρα είμαι Homo Humanitaς και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα.
-Αυτοί ανήκουν στην ανατολή. Άρα είναι Homo Barbaruς και το έργο επ΄αυτών είναι θεάρεστο.
Ο καθένας βέβαια μπορεί να λεει ότι θέλει και μπορεί αυτά που λεει να είναι ωφέλιμα και πρακτικά ή όχι, αλλά ας μη καταφεύγει στη Λογική προς επίρρωση των προτάσεων του.
Αυτό που λέγεται σαν λογικό δεν είναι.
Οι δυαδικές αυτές προτάσεις όπως αναπτύσσονται, αποτελούνται από μία πρόταση περιγραφική και μία οριστική Έτσι η Λογική δεν μπορεί να αποφανθεί για το αν μία στάση ή συμπεριφορά είναι σωστή ή λάθος.
Διάβαζα όλα αυτά και προσπαθούσα να καταλάβω αν συμφωνώ ή όχι. Είπαμε είναι σοφά τα παιδιά!
Έκλεισα το βιβλίο και το επέστρεψα στη θέση του.
Από το δωμάτιο του μικρού ο ήχος του κρουστού έπαυσε και μία βαθειά σιωπή ήταν απλωμένη στο σπίτι. Πλησίασα στο δωμάτιο όπου ο μικρός είχε κατεβάσει όλα τα παιγχνίδια του και τα είχε απλώσει στο πάτωμα, έτσι που έδιναν μίαν εικόνα αταξίας και χάους, ασυμφιλίωτου υποτίθεται με τις πεποιθήσεις μου.
Τον ρώτησα τι παίζει με όλα τούτα και δεν ακούγεται καθόλου. Μου απάντησε:
-Τον ακήρυχτο πόλεμο!
Χαμογέλασα συμφωνώντας μαζί του και του επεσήμανα πως λογικό είναι εφόσον τα άπλωσε να πρέπει και να τα μαζέψει! Με κοίταξε απορημένος και με ρώτησε:
-Καλά ρε μπαμπά, τον Χιουμ δεν διάβαζες τόση ώρα.......
-Αυτοί ανήκουν στην ανατολή. Άρα είναι Homo Barbaruς και το έργο επ΄αυτών είναι θεάρεστο.
Δεν παν πολλα χρονια απο τον "πολεμο" της Γιουγκοσλαβιας , εκεινες της ζοφερες νυχτες ειχε ξεκινησει η προσπαθεια συγγραφης ενος αντιπολεμικου μετα-μοντερνου μυθιστορηματος.
Λιγο καιρο αργοτερα η ιστορια επαναλαμβανοταν στο Ιρακ , μονο τα ονοματα και αυτα οχι ολα ειχαν αλλαξει.Παραθετω ενα κεφαλαιο απ αυτο το πονημα που ισως καποτε ολοκληρωθει ......
Ήταν βαριά η ατμόσφαιρα εκείνου του μεσημεριού. Η ζέστη είχε πιάσει για τα καλά και το νέφος με την αρωγή της άπνοιας είχε στρογγυλοκαθίσει πάνω στον Λυκαβηττό. Η περίπτωση αυτής της πόλης είναι από αυτές που επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος, που έτσι κι αλλιώς έμοιαζε από πάντα να μην είναι φτιαγμένος για τους ανθρώπους και να μη πολυενδιαφέρεται γι΄αυτούς, αργοπέθαινε από συνεχείς άστοχους χειρισμούς λανθασμένων χειρουργικών επεμβάσεων.
Η κίνηση ήταν εφιαλτική και δεν μπορούσα να φανταστώ αν επρόκειτο για μία απλή σύμπτωση ή ένα ακόμη μάθημα εμπειρικής Ελληνικής φιλολογίας ευρίσκετο σε εξέλιξη σε κάποιους δρόμους αυτής της πόλης, βλέπεις, όσοι δεν αξιώθηκαν από την προεκσυγχρονιστική παιδεία να μάθουν ότι το παιδί της Στυγός και του Πάλαντα ο Κράτος, είχε σαν αδέλφια του τη Βία, το Φόβο και τη Νίκη θα έπρεπε να το μάθουν κάπου στα σχολεία του δρόμου.
Η φίλεργη πολιτεία είχε προνοήσει γι΄αυτό και αναρωτιέμαι αν τα βλαστάρια μας το αντιλαμβάνονταν, όταν προ μηνών αντίκριζαν τις βλοσυρές προσωπίδες των οργάνων που παρετάσσοντο προ του Υπ. Παιδείας.
Περνώντας το κατώφλι του σπιτιού μου, ήταν πια μεσημέρι η ώρα που οι ειδήσεις σε κάποια κανάλια αρχίζουν ενώ σε άλλα βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Τα νέα από το μέτωπο αριθμούσαν το δεύτερο ή τρίτο πανάκριβο μαχητικό ελικόπτερο υψηλής τεχνολογίας που έπεσε από μηχανική βλάβη στη διάρκεια συμμαχικών ασκήσεων. Μηχανική βλάβη? Μου φάνηκε περίεργο! Όλα όμως έχουν μία εξήγηση άλλοτε επιστημονική και άλλοτε ποιητική. Το ελικόπτερο το έλεγαν “ΑΠΑΤΣΙ”, και αν ισχύει ότι το όνομα είναι το αρχέτυπο του όντος, όπως ισχυριζόταν 24 αιώνες πριν την ανακάλυψη τους ο Κρατύλος, τότε το όν ΑΠΑΤΣΙ, μπορεί να είναι μεν ικανό να πολεμάει αλλά οπωσδήποτε ανίκανο να πετάξει. Ίσως αν το γνώριζαν αυτό οι εταίροι να επέλεγαν κάποιο άλλο όνομα και να απέφευγαν τα έξοδα και τη χλεύη.
΄Αλλαξα κανάλι και σε κάποιο άλλο από δαύτα και χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ πώς αξιολογήθηκε ιεραρχικά άκουσα για τον βομβαρδισμό της Οκλαχόμα και του Κάνσας από ένα φοβερό κυκλώνα. Δεν ξέρω αν μεταφέρω πιστά τη είδηση ή η διατύπωση είναι προϊόν αυτού που ο Άγγλος φιλόσοφος του 17ου αιώνα Χόμπς, αποκαλούσε σύνθετη φαντασία. Ισχυριζόταν πάντως ότι η φαντασία είναι ένα φθίνον αίσθημα. Οι εικόνες που έχουμε στο νου δεν σβήνουν αλλά επικαλύπτονται και συχνά συνθέτονται με άλλες πιο ζωηρές, για παράδειγμα, η θέα ενός ανθρώπου τη μια φορά και ενός αλόγου την άλλη, μπορεί να συλληφθεί στο νου ως ιδέα του Κενταύρου.
Δεν γνωρίζω αν συνέβηκε αυτό και αν οι εικόνες των βομβαρδισμένων πόλεων του πολέμου συγχύστηκαν με τις εικόνες του χτυπημένου από τον κυκλώνα Κάνσας, κάνοντας με να πιστέψω πως πρόκειται για τον βομβαρδισμό ενός κυκλώνα.
Αυτό που πάντως είναι βέβαιο είναι ότι, κλονίσθηκε η πεποίθησή μου για την ρήση: ¨Ο κόσμος δεν είναι καμωμένος για τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτούς¨, μιας και τρεμόφεγγε σαν ενδεχόμενο η ύπαρξη της Νέμεσης άρα μιας φύσης που ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους.
Συνέχισα να βλέπω ειδήσεις. Παρέλαυναν μπρος από τα μάτια μου βομβαρδισμένες πόλεις και χωριά, γκρεμισμένες γέφυρες, πυρπολημένα τρένα, λεωφορεία, τρακτέρ, παιδιά σε θερμοκοιτίδες, ακρωτηριασμένα κορμιά, πρόσφυγες και φόβος, πόνος οδυρμός και δυστυχία, απόγνωση και απορία.
Προσπαθούσα να συλλάβω όλες αυτές τις εικόνες χωρίς να χάσω καμιά και να τις φυλάξω όσο καλύτερα γίνεται μέσα μου.
Η ζωή προχωράει, το αύριο θα έρθει, μα όποιο και να είναι αυτό δεν θα έπρεπε να ξεχάσω το σήμερα που τότε θα είναι απλά χθες.
Έκλεισα τη τηλεόραση και μηχανικά κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα για να βράσω νερό στο μπρίκι. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να φτιάξω καφέ ή τσάι ή απλά ήτανε μία κίνηση δίχως σκοπό. Αναρωτιόμουν, τι θα έγραφε ο ιστορικός του μέλλοντος για όσα ζούμε σήμερα. Χωρίς να το καταλάβω, ίσως ο Χόμπς να εύρισκε τρόπο να το εξηγήσει κι αυτό, μεταφέρθηκα 2.500 χρόνια πριν. Τότε που ο ιστορικός πραγματευόμενος τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας αναζητούσε τους τακτικούς και στρατηγικούς λόγους που έφεραν την ήττα του Περσικού στόλου. Λάθη κινήσεων, προβλήματα επικοινωνίας, έλλειψη ψυχικής ενότητας, άγνοια του χώρου, κλπ. Συλλαμβάνοντας όμως ο ιστορικός τη πραγματικότητα, δεν κατάφερε να περάσει πέρα από αυτή και να φτάσει στην αλήθεια. Δεν αξιολόγησε κάν ως λόγο αυτόν που για τον Αισχύλο ήταν το κύριο και καθοριστικό. Ότι οι Πέρσες στο πέρασμα τους κατέστρεψαν, βεβήλωσαν και ασύλησαν, ότι υπερέβηκαν ακόμη κι αυτό το ¨δοκούν¨ του πολέμου.
Ο ποιητής δεν βλέπει στην ήττα τους πλέον, την ενοχή ανδρών, αλλά το θέλημα των αθανάτων να συντριβούν οι υπερφίαλοι, βάρβαροι και ασεβείς δεσπότες.
Ο Αριστοτέλης, λίγα χρόνια αργότερα θα επικροτήσει λέγοντας: “Διό και φιλοσοφότερον και σπουδαιότερον ποίησις ιστορίας εστίν η μεν γαρ ποίησις μάλλον τα καθόλου, η Δε ιστορία τα καθ΄έκαστον λέγει”
Αν είναι και έτσι τότε, ας περιμένουμε τον ποιητή του μέλλοντος.
Εγώ πάντως, ένιωθα πως η αλήθεια ήταν ήδη μέσα μας και δίπλα μας, παντού. Στο λίγο χώμα που περίσσεψε για να πατάμε και στον αέρα που αναπνέουμε. Δεν είχαμε παρά να τη κοιτάξουμε στα μάτια. Είναι σίγουρα ευλογία, δώρο ανεκτίμητο να εχεις πρόσβαση και μόνο, εκεί που κάποτε περπάτησε ο Αισχύλος, που αποκοιμήθηκε ο Λυσίας και αναπαύθηκε η Αντιγόνη.
Βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στις σκέψεις και είχα ξεχάσει για τα καλά το λόγο που βρισκόμουν εδώ.
Το ξεχασμένο μισογεμάτο μπρίκι, μισοάδειαζε μέχρι που θα στέγνωνε και θα άρχιζαν τα μέταλλα να καίγονται μεταξύ τους. Ο κίνδυνος της φωτιάς που το νερό τη συγκρατούσε πλησίαζε. Μαρμαρωμένος χάζευα την επικείμενη καταστροφή, γοητευμένος από την ερυθρίαση του ηλεκτρικού ματιού, τον ρυθμικό ήχο των τελευταίων σταγόνων που έσκαγαν και τη γλυκιά ζέστη που ακτινοβολούσαν.
Φυλακισμένος των αισθήσεων χρειάστηκε να επιστρατεύσω αρκετό κουράγιο για να σηκωθώ από τη καρέκλα. Ίσως να ήταν κι αυτή η κόρνα του σχολικού που έφερνε τον μικρό από τον παιδικό σταθμό και σα σκυλάκι του Παβλώφ με επέστρεψε στο κόσμο της ¨ευθύνης¨. Το κράταγα στην αγκαλιά μου, σαν ότι πιο πολύτιμο, καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά, επαναλαμβάνοντας την ίδια καθημερινή τελετουργία που έδινε μία θεατρική διάσταση στη σχέση μας.
Τον ρώτησα τι μάθανε σήμερα στο σχολείο και μου απάντησε: ¨Αγγλικά¨.
-Και τι ακριβώς?
-Τα φρούτα..
-Και πως λένε τα μήλα?
-Red, μου απάντησε γεμάτος καμάρι!
-Όχι, επέμεινα.
Το μήλο σε ρωτάω!
-Ά! Το πράσινο μήλο! Μου απάντησε. Green! και το καφέ, Brown!
Ξεκαρδίστηκα στα γέλια και τον έπνιξα στα φιλιά ενώ απορημένος σκεφτόμουν μήπως και τις ώρες που δεν τον παρακολουθούσα μελέταγε τον Χιουμ! Κατά τον Χιουμ, δεν μας επιτρέπεται να μιλάμε για το σχήμα ή το χρώμα του μήλου, μιας και χρώμα και σχήμα είναι το μήλο, ούτε για τις συλλήψεις του νου αφού ο νους είναι μία αλληλουχία από συλλήψεις. · Πόσα μπορείς να μάθεις από ένα παιδί, αναρωτήθηκα. Είναι σοφά τα παιδιά και η σοφία τους είναι μια απλή φυσική κατάσταση, είναι απλά κάτι που υπάρχει και σε αντίθεση μ΄αυτά που πίστευαν κάποιες άλλες εποχές αντί να αναπτύσσεται εξαφανίζεται σταδιακά με την ενηλικίωσή τους.
Δεν ξέρω πως θυμήθηκα τη σκηνή από τη ταινία του Κόπολλα ¨Συνομιλία¨, η καλύτερη και η πλέον αγνοημένη ταινία του. Εκεί η ηρωϊδα, στη θέα ενός εξαθλιωμένου ρακένδυτου ετοιμοθάνατου γέρου που κοιμάται σ΄ένα παγκάκι στο πάρκο, ξεσπάει σε λυγμούς γιατί όπως λέει, αυτό το άθλιο υποκείμενο ήταν κάποτε και αυτό ένα μωρό που το έπαιζαν κάποιοι γονείς και θείοι στην αγκαλιά γεμάτοι ελπίδες, προσδοκίες και αγάπη. Τώρα κείται εδώ, ένα βήμα από το Θάνατο.
Σκέφτηκα πως ότι είναι σήμερα παλιό, ήταν κάποτε καινούργιο και συνειρμικά συνέλαβα ότι σίγουρα κάποτε κάποια τέτοια μωρά θα ήταν και ο Τόνυ και ο Γκέρχαρντ, η Μαντλίν και ο Μπίλ, που ήταν τρυφερά, σοφά και αξιαγάπητα.
Μεγάλωναν όμως. Και όσο μεγάλωναν, σε όσο καλά σχολεία κι αν πήγαιναν, όση γνώση και αν προσπαθούσαν να τους μεταδώσουν, αυτοί όλο και απομακρύνονταν από τη θέση της αδιαμεσολάβητης θέαs της σοφίας.
Ίσως γιατί η σοφία είναι κάτι που απλά υπάρχει, δεν μεταδίδεται.
Ίσως να άκουσαν κάποτε, σε κάποια σπουδαία κολέγια έναν ασπρομάλλη καθηγητή να κλείνει μία διάλεξη λέγοντας ότι: ¨Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος¨ και να χειροκρότησαν! Ακόμη, ότι το πνεύμα της Καντιανής ηθικής είναι η ηθική του καθήκοντος και ότι πάντα θα έπρεπε να φέρεται κανείς, σύμφωνα με τις αρχές που θα ήθελε να έχουν γενική και καθολική ισχύ και πάλι να χειροκρότησαν. Ακόμη, oτι οι πράξεις του ανθρώπου πρέπει να χαρακτηρίζονται από τη διάκριση του ορίζοντα της αιωνιότητας . “Sub specie aeternitatis” τους είπε ο καθηγητής αναφερόμενος στον Σπινόζα και απόρησαν. Και όταν συνέχισε : ¨Memento mori¨, μάλλον δεν θα κατάλαβαν και πολύ καλά, αλλά τους εξήγησε ότι σημαίνει: Μη λησμονείς το θάνατο! Συνοφρυώθηκαν τότε αμήχανοι διότι δεν τους άρεσε και πολύ ως προοπτική. Ενθουσιάστηκαν όμως με το ¨Karpe diem¨ (Άδραξε την ημέρα) και ορκίστηκαν πως ούτε ένα λεπτό δεν θα πάει χαμένο όταν έρθει η κατάλληλη εποχή. Σκέφτηκαν, έκριναν και αίφνης ένιωσαν ότι υπάρχουν, αφού και το ¨Cogito ergo sum ¨ (Σκέφτομαι άρα υπάρχω) τους ήταν γνωστό. Έλα όμως που και το ραπανάκι μπορεί να μη σκέφτεται αλλά υπάρχει. Τούτο είναι μία λεπτομέρεια.
Όμως αυτοί υπήρχαν και το δράμα ήταν, πως εμείς δεν υπήρχαμε γι΄αυτούς! Ένοιωσα τρομοκρατημένος και τότε ρώτησα τον μικρό δίχως περιστροφές αν είχε ο Χιουμ κάποια απάντηση; Κάποια λύση τέλος πάντων; Μου έριξε μία αυστηρή ματιά εγκαλώντας με στη ¨τάξη¨ και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του! Λίγο αργότερα, ακουγόταν από εκεί το αδέξιο χτύπημα από το μικρό τουμπελέκι, δώρο για τα περασμένα γενέθλια του. Είναι σοφά τα παιδιά! Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να μιλούν!
Με την αποκαλυπτική δύναμη της ανάδυσης από τη λήθη στην α-λήθεια, είδα μπρος μου τον κεντρικό ήρωα, ¨Τον Μικρό Τυμπανιστή¨ του Γκύντερ Γκράας. Το παιδάκι που γυρνούσε στα χαλάσματα μιας βομβαρδισμένης Γερμανικής πόλης κατά τα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, χτυπώντας μονότονα το ταμπούρλο του, αρνούμενο να μεγαλώσει έστω και μία μέρα και να ενταχθεί στον κόσμο των λογικών ενηλίκων. Η φωνή της συνείδησης ως βούλησης και συναισθήματος απέναντι στη ¨λογική¨.
Η απόρριψη της λογικής, ως αρχής της ηθικής. Όλοι αυτοί που εκ του ασφαλούς δολοφονούν αμάχους, ισοπεδώνουν χώρες, δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα με τη λογική! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι τετραπέρατοι, αριστούχοι απόφοιτοι του Μ.Ι.Τ., του Χάρβαρντ, της Οξφόρδης, της Χαϊλδεμβέργης, της Σορβόννης κλπ. Το πρόβλημα τους είναι το συναίσθημα.
Το κενό.
Λοιπόν ναι, έκαμε λάθος ο Παρμενίδης, όντως μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν υπάρχει, μπορεί να υπάρχει το κενό, το μη όν, ο μη άνθρωπος. Η Ελληνική φιλοσοφική παράδοση από τον Πλάτωνα μέχρι τους γνωστικούς, αλλά και η δυτική όπως από τον Αυγουστίνο θεμελιώνεται, παρ΄όλες τις διαφορές τους, όταν μιλάνε για τη ψυχή αναφέρονται σε μία αυτοτελή πνευματική ουσία μόνιμη και αμετάβλητη από την οποία πηγάζει η νόηση, το συναίσθημα και η βούληση. Κανείς βέβαια από αυτούς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι, στον κόσμο του 2000, ο σύγχρονος ευνούχος θα οριζόταν από τη βίαιη αποκοπή της επιθυμίας και του συναισθήματος και ότι η ψυχρή λογική των αριθμών που ποσοστώνουν τα μεγέθη: τόσο ψηλά-τόσο μακριά- τόσο βαρύ- τόσα θύματα- τέτοια έκταση θα εξόριζαν τις λέξεις: πονάω-νιώθω-λυπάμαι-οργίζομαι-μισώ-αγαπώ-επιλέγω-αναπνέω.
Ίσως αν το γνώριζαν, να έβαζαν και αυτοί τους πολυθρύλητους αστερίσκους, υποσημειώσεις και υστερόγραφα, στα δοκίμια τους περί ψυχής, διευκρινίζοντας ότι το κείμενο αναφέρεται στο ανθρώπινο είδος και όχι σε ρεπλίκες.
Πλησίασα στη βιβλιοθήκη και αναζήτησα το ¨Treatise of Human Nature του Χιουμ. Το βρήκα στην ίδια θέση που ήταν πάντα και αρκετά σκονισμένο. Έκρινα πως δεν θα το έχει ανοίξει ο μικρός. Μου φάνηκε όμως πιο ογκώδες και βαρύ. Ησύχασα με την σκέψη πως απλά φαίνεται ότι και τα βιβλία υπακούουν στο γίγνεσθαι και αλλάζουν. Γι΄αυτό ίσως κάθε επίσκεψη στο ίδιο βιβλίο είναι μία διαφορετική κάθε φορά εμπειρία!
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του, διέκρινα πάντως την ίδια σταθερή πίστη: οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να συμπάσχουμε με τον πόνο των άλλων και τούτο το συμ-πάσχειν δεν έχει καμμιά σχέση με τη λογική.
Ανέφερε δε, αυτός που για τελευταία φορά μας έκλεισε συνένοχα το μάτι μια ημέρα του 1776, κάποια παραδείγματα από τις ημέρες που σήμερα περνάμε. Είπαμε άλλωστε πως και τα βιβλία πλουτίζονται και εκσυγχρονίζονται.
Έλεγε λοιπόν, ότι όλο και πιο συχνά στις μέρες μας ακούγονται προτάσεις σαν αυτές:
-Η πυρηνική ενέργεια λύνει το ενεργειακό! Άρα θα πρέπει να την χρησιμοποιήσω.
-Η επιχείρηση αυτή είναι προβληματική οικονομικά! Άρα θα πρέπει να την ξεφορτωθώ.
-Η αύξηση του πληθυσμού αυτής της πόλης είναι ραγδαία. Άρα θα πρέπει να φτιάξω μέτρο.
-Οι 19 “πολιτισμένοι” βομβάρδιζαν από κοινού. Άρα και εγώ ο 20ος Θα στρατευθώ.
-Ανήκω στη Δύση. Άρα είμαι Homo Humanitaς και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα.
-Αυτοί ανήκουν στην ανατολή. Άρα είναι Homo Barbaruς και το έργο επ΄αυτών είναι θεάρεστο.
Ο καθένας βέβαια μπορεί να λεει ότι θέλει και μπορεί αυτά που λεει να είναι ωφέλιμα και πρακτικά ή όχι, αλλά ας μη καταφεύγει στη Λογική προς επίρρωση των προτάσεων του.
Αυτό που λέγεται σαν λογικό δεν είναι.
Οι δυαδικές αυτές προτάσεις όπως αναπτύσσονται, αποτελούνται από μία πρόταση περιγραφική και μία οριστική Έτσι η Λογική δεν μπορεί να αποφανθεί για το αν μία στάση ή συμπεριφορά είναι σωστή ή λάθος.
Διάβαζα όλα αυτά και προσπαθούσα να καταλάβω αν συμφωνώ ή όχι. Είπαμε είναι σοφά τα παιδιά!
Έκλεισα το βιβλίο και το επέστρεψα στη θέση του.
Από το δωμάτιο του μικρού ο ήχος του κρουστού έπαυσε και μία βαθειά σιωπή ήταν απλωμένη στο σπίτι. Πλησίασα στο δωμάτιο όπου ο μικρός είχε κατεβάσει όλα τα παιγχνίδια του και τα είχε απλώσει στο πάτωμα, έτσι που έδιναν μίαν εικόνα αταξίας και χάους, ασυμφιλίωτου υποτίθεται με τις πεποιθήσεις μου.
Τον ρώτησα τι παίζει με όλα τούτα και δεν ακούγεται καθόλου. Μου απάντησε:
-Τον ακήρυχτο πόλεμο!
Χαμογέλασα συμφωνώντας μαζί του και του επεσήμανα πως λογικό είναι εφόσον τα άπλωσε να πρέπει και να τα μαζέψει! Με κοίταξε απορημένος και με ρώτησε:
-Καλά ρε μπαμπά, τον Χιουμ δεν διάβαζες τόση ώρα.......
Η μέρα που κύλησα στο χαμομήλι
Μια παραξενη τρελα κατεχει την εργατικη ταξη των εθνων οπου βασιλευει ο καπιταλιστικος πολιτισμος . Αυτή η τρελα είναι η αγαπη για τη δουλεια , το θανατηφορο παθος για τη δουλεια που φτανει ως την εξαντληση των ζωτικων δυναμεων του ανθρωπου και των απογονων του.
"Πωλ Λαφαργκ"
Η μέρα που κύλησα στο χαμομήλι
Ηταν δεν ηταν 8 το πρωι μιας Δευτερας του Γεναρη στα τελη του 80 .Μια ωρα μιας μερας ενός μηνα και ενός χρονου που δεν ειχε να ζηλεψει τιποτε από καμία άλλη χρονικη στιγμη των αιωνων. Κάθε εντιμος ανθρωπος βρισκοταν στο ποστο και οι μηχανες της ματαιοτητας ειχαν ηδη σημανει κοκκινο.
Ειχα περασει μια δυσκολη νυχτα πινοντας μπιρες σε ένα καστρο διαμορφωμενο πια σε μπυραρια στη παλια πολη του Αμβουργου, καπου εκεί που ο Βεντερς ειχε γυρισει το ενας Αμερικανος φιλος .
Σηκωθηκα με δυσκολια από το κρεβατι για να επιστρεψω όμως , όπως- όπως , την επομενη στιγμη. Αυτοματα ειχα συνηδειτοποιησει ότι όλα γυριζουν γυρο μου μιας εμοιαζε κατά πολύ πιο πιθανο από το να γυριζω εγω . Η κλεφτη ματια που εριξα στο αδειο κρεβατι όπως ξαναπεφτα κλεινοντας τα ματια με γεμισε απογοητευση και απορια .
Χωρις τωρα πια να θυμαμαι ακριβως το λογο αναρωτιομουν αν η Ευρυκλεια ειχε φυγει νωρις το πρωι , η δεν ειχε μοιραστει καθολου τους βραδυνους εφιαλτες μου αφου ειχα καταντησει όπως ελεγε unausgeglichen « ανισορροπος ».Δεν ηταν το πραγματικο της ονομα το Ευρυκλεια , της το ειχα δώσει εγω ,μιας και αν και ηταν 5 –6 χρονια μικροτερη μου φεροταν σαν την μυθικη πιστη τροφο του Οδυσσεα .
Εμεινα με τα ματια κλειστα για αρκετη ωρα ενω σκεψεις ανακατες με χρωματα ,φως και σκιες ,σημεία ενός αβέβαιου παρελθοντος κατεκλειζαν κάθε γωνια της υπαρξης μου .Ειχαν συμβει τοσα πολλα το τελευταιο καιρο , η τουλάχιστον ετσι νομιζα ,μιας και ο καθενας ότι του συμβαινει νομιζει πως είναι όλα οσα μπορουν να του συμβουν .
Μια παρορμηση ενός πρωινου , μια πραξη παραλογου , σε μια σπανια στιγμη υπαρξιακης ελευθεριας με ειχε οδηγησει σ αυτή τη μικρή σοφιτα .
Μια ηλιολουστη μερα του Δεκεμβρη , σε ένα παραξενο διαλειμμα μιας διαρκους κακοκαιριας , ξεκινωντας να παω στη δουλεια , μουρμουρισα καθως ζεσταινα τη μηχανή , σαν τον γραφια του Μελβιλ , « θα επιθυμουσα όχι ».
Κατεβηκα από τη μηχανή χωρις να ειμαι βεβαιος για τις προθεσεις μου .Τα βηματα μου όμως , ισως αυτά να φταινε, αντι να με οδηγησουν πισω με κατευθυναν στο τοπο της εργασιας μου . Σε ολη τη διαδρομη δεν σκεφτομουν μόνο γνωριζα ένα κοσμο που για πρωτη φορα συναντουσα , γιατι αν και ειχα κανει απειρες φορες αυτή τη διαδρομη το βλέμμα του εποχουμενου είναι προσανατολισμενο στο δρομο και όχι στο κοσμο. Ημουν ετοιμος να δεχτω πως το νηπιαγωγιο , η Ρωσικη Εκκλησια , η τριανταφυλια της διπλανης αυλης που ειχε ξεχασει χειμωνιατικα να μαραθει , η καφετερια που μαζευε τους κοπανατζηδες μαθητες δεν υπηρχαν την προηγουμενη μερα .
Ασφαλως και υπηρχαν και ποιος ξερει ποσο καιρο. Όταν εφτασα στο γραφειο ηταν πια αργα , ένα αμηχανο κλεισιμο ματιου στη γραμματεα της επιχειρησης και ένα δειλο χτυπημα της πορτας του διευθυντη .Δεν χρειαστηκε να πούμε και πολλα , ανθρωπος με ψυχη ετοιμος να καταλαβει . Με βεβαιωσε ότι ηταν σιγουρος πως αργα η γρηγορα θα γινοταν αυτό , μου ευχηθηκε καλη τυχη και να προσεχω και μου υποσχεθηκε ότι θα προσπαθησει να φανει η παραιτηση σαν απολυση . Το εκανε και αυτό θα του το χρωσταω .
Δεν ειχαν περασει τρεις μερες και πεταγα κυριολεκτικα πια για αλλους τοπους . Συντομοι αποχαιρετισμοι , επικλησεις κατανοησης , υποσχεσεις αγαπης .Χρονια πριν με ειχε ξεβρασει το κινημα , μικροαστος λεει, μετα με ξερασε η δουλεια σαν απροσαροστο , η πατριδα και αυτή δεν μου χε και μεγαλη εκτιμηση.
Unausgeglichen Αμστερνταμ, Αννοβερο, και τωρα πια Αμβουργο στη μικρή σοφιτα με το παραθυρο στο λιμανι. Εκανα μια ακομη προσπαθεια να σηκωθω το ρεστωραν που δουλευα θα ανοιγε σε λιγο να ετοιμαστει να υποδεχτει τους εργαζομενους που θε καναν το μεσημεριανο τους διαλειμμα .
Σηκωθηκα να φτιαξω ένα καφε .Η απουσια της Λιντιας με βασανιζε , αναρωτιομουν αν η ζωη υπαρχει για να ακολουθει τα Αριστοτελικα μοντελα Αρχη-Μεση –Τελος και αν ακομη ,πιο πεζα τωρα , θα επρεπε να πιω ένα γρηγορο διπλο καφε , να ξυριστω , να φορεσω καθαρα ρουχα , να ξεχασω οσα με απασχολουν και να σερβιρω μπυρες σε χαρουμενους ανυποψιαστους γραβατωμενους .
Εριξα μια κλεφτη ματια εξω . Το χιονι που ειχε αρχισει μια βδομαδα πριν συνεχιζε αδιακοπα να πεφτει . Εκανε σιγουρα πολύ κρυο .
Εβρασα το νερο και αντι για καφε εριξα ένα φακελακι χαμομηλι . Ειχα παρει ηδη την αποφαση μου δεν θα ξαναπηγαινα στo ρεστωραν ενοιωθα προσωρινος αλλά και κουρασμενος .
Το χαμομηλι θα με καταπραυνε και θα με βοηθουσε να σκεφτω καλυτερα . Την Πεμπτη εφυγα για το Περου , καφε δεν εβαλα ξανα στο στομα μου .
Από τοτε πινω μόνο χαμομηλι ……………..
"Πωλ Λαφαργκ"
Η μέρα που κύλησα στο χαμομήλι
Ηταν δεν ηταν 8 το πρωι μιας Δευτερας του Γεναρη στα τελη του 80 .Μια ωρα μιας μερας ενός μηνα και ενός χρονου που δεν ειχε να ζηλεψει τιποτε από καμία άλλη χρονικη στιγμη των αιωνων. Κάθε εντιμος ανθρωπος βρισκοταν στο ποστο και οι μηχανες της ματαιοτητας ειχαν ηδη σημανει κοκκινο.
Ειχα περασει μια δυσκολη νυχτα πινοντας μπιρες σε ένα καστρο διαμορφωμενο πια σε μπυραρια στη παλια πολη του Αμβουργου, καπου εκεί που ο Βεντερς ειχε γυρισει το ενας Αμερικανος φιλος .
Σηκωθηκα με δυσκολια από το κρεβατι για να επιστρεψω όμως , όπως- όπως , την επομενη στιγμη. Αυτοματα ειχα συνηδειτοποιησει ότι όλα γυριζουν γυρο μου μιας εμοιαζε κατά πολύ πιο πιθανο από το να γυριζω εγω . Η κλεφτη ματια που εριξα στο αδειο κρεβατι όπως ξαναπεφτα κλεινοντας τα ματια με γεμισε απογοητευση και απορια .
Χωρις τωρα πια να θυμαμαι ακριβως το λογο αναρωτιομουν αν η Ευρυκλεια ειχε φυγει νωρις το πρωι , η δεν ειχε μοιραστει καθολου τους βραδυνους εφιαλτες μου αφου ειχα καταντησει όπως ελεγε unausgeglichen « ανισορροπος ».Δεν ηταν το πραγματικο της ονομα το Ευρυκλεια , της το ειχα δώσει εγω ,μιας και αν και ηταν 5 –6 χρονια μικροτερη μου φεροταν σαν την μυθικη πιστη τροφο του Οδυσσεα .
Εμεινα με τα ματια κλειστα για αρκετη ωρα ενω σκεψεις ανακατες με χρωματα ,φως και σκιες ,σημεία ενός αβέβαιου παρελθοντος κατεκλειζαν κάθε γωνια της υπαρξης μου .Ειχαν συμβει τοσα πολλα το τελευταιο καιρο , η τουλάχιστον ετσι νομιζα ,μιας και ο καθενας ότι του συμβαινει νομιζει πως είναι όλα οσα μπορουν να του συμβουν .
Μια παρορμηση ενός πρωινου , μια πραξη παραλογου , σε μια σπανια στιγμη υπαρξιακης ελευθεριας με ειχε οδηγησει σ αυτή τη μικρή σοφιτα .
Μια ηλιολουστη μερα του Δεκεμβρη , σε ένα παραξενο διαλειμμα μιας διαρκους κακοκαιριας , ξεκινωντας να παω στη δουλεια , μουρμουρισα καθως ζεσταινα τη μηχανή , σαν τον γραφια του Μελβιλ , « θα επιθυμουσα όχι ».
Κατεβηκα από τη μηχανή χωρις να ειμαι βεβαιος για τις προθεσεις μου .Τα βηματα μου όμως , ισως αυτά να φταινε, αντι να με οδηγησουν πισω με κατευθυναν στο τοπο της εργασιας μου . Σε ολη τη διαδρομη δεν σκεφτομουν μόνο γνωριζα ένα κοσμο που για πρωτη φορα συναντουσα , γιατι αν και ειχα κανει απειρες φορες αυτή τη διαδρομη το βλέμμα του εποχουμενου είναι προσανατολισμενο στο δρομο και όχι στο κοσμο. Ημουν ετοιμος να δεχτω πως το νηπιαγωγιο , η Ρωσικη Εκκλησια , η τριανταφυλια της διπλανης αυλης που ειχε ξεχασει χειμωνιατικα να μαραθει , η καφετερια που μαζευε τους κοπανατζηδες μαθητες δεν υπηρχαν την προηγουμενη μερα .
Ασφαλως και υπηρχαν και ποιος ξερει ποσο καιρο. Όταν εφτασα στο γραφειο ηταν πια αργα , ένα αμηχανο κλεισιμο ματιου στη γραμματεα της επιχειρησης και ένα δειλο χτυπημα της πορτας του διευθυντη .Δεν χρειαστηκε να πούμε και πολλα , ανθρωπος με ψυχη ετοιμος να καταλαβει . Με βεβαιωσε ότι ηταν σιγουρος πως αργα η γρηγορα θα γινοταν αυτό , μου ευχηθηκε καλη τυχη και να προσεχω και μου υποσχεθηκε ότι θα προσπαθησει να φανει η παραιτηση σαν απολυση . Το εκανε και αυτό θα του το χρωσταω .
Δεν ειχαν περασει τρεις μερες και πεταγα κυριολεκτικα πια για αλλους τοπους . Συντομοι αποχαιρετισμοι , επικλησεις κατανοησης , υποσχεσεις αγαπης .Χρονια πριν με ειχε ξεβρασει το κινημα , μικροαστος λεει, μετα με ξερασε η δουλεια σαν απροσαροστο , η πατριδα και αυτή δεν μου χε και μεγαλη εκτιμηση.
Unausgeglichen Αμστερνταμ, Αννοβερο, και τωρα πια Αμβουργο στη μικρή σοφιτα με το παραθυρο στο λιμανι. Εκανα μια ακομη προσπαθεια να σηκωθω το ρεστωραν που δουλευα θα ανοιγε σε λιγο να ετοιμαστει να υποδεχτει τους εργαζομενους που θε καναν το μεσημεριανο τους διαλειμμα .
Σηκωθηκα να φτιαξω ένα καφε .Η απουσια της Λιντιας με βασανιζε , αναρωτιομουν αν η ζωη υπαρχει για να ακολουθει τα Αριστοτελικα μοντελα Αρχη-Μεση –Τελος και αν ακομη ,πιο πεζα τωρα , θα επρεπε να πιω ένα γρηγορο διπλο καφε , να ξυριστω , να φορεσω καθαρα ρουχα , να ξεχασω οσα με απασχολουν και να σερβιρω μπυρες σε χαρουμενους ανυποψιαστους γραβατωμενους .
Εριξα μια κλεφτη ματια εξω . Το χιονι που ειχε αρχισει μια βδομαδα πριν συνεχιζε αδιακοπα να πεφτει . Εκανε σιγουρα πολύ κρυο .
Εβρασα το νερο και αντι για καφε εριξα ένα φακελακι χαμομηλι . Ειχα παρει ηδη την αποφαση μου δεν θα ξαναπηγαινα στo ρεστωραν ενοιωθα προσωρινος αλλά και κουρασμενος .
Το χαμομηλι θα με καταπραυνε και θα με βοηθουσε να σκεφτω καλυτερα . Την Πεμπτη εφυγα για το Περου , καφε δεν εβαλα ξανα στο στομα μου .
Από τοτε πινω μόνο χαμομηλι ……………..
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Η κορυφαία ατάκα του έτους.
"...βλέπω εδώ μέσα , κάποιους που πλούτισαν ξαφνικά ..."
Β. Παπανδρέου.
-----
Ποιούς να ενοούσε άραγε;
Υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι που πλούτισαν ξαφνικά;
Υπάρχουν στο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, γενικώς πλούσιοι; Τσ τσ τσ.
Μυστήριο.
------
Χαχαχαχα τρομερό χιούμορ λέμε.
Β. Παπανδρέου.
-----
Ποιούς να ενοούσε άραγε;
Υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι που πλούτισαν ξαφνικά;
Υπάρχουν στο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, γενικώς πλούσιοι; Τσ τσ τσ.
Μυστήριο.
------
Χαχαχαχα τρομερό χιούμορ λέμε.
Κορυφαία στιγμή της Ελληνικής Τηλεόρασης
Είδατε τον Ελληνο-Γεωργιανό τενόρο, που "έφαγε" το συκώτι του Χριστόδουλου;
Τρομερός λέμε, ο τύπος.
Τραγουδούσε και ευχήθηκε χαιρέκακα, καλή τύχη στον Αρχιεπίσκοπο.
Τρομερός λέμε, ο τύπος.
Τραγουδούσε και ευχήθηκε χαιρέκακα, καλή τύχη στον Αρχιεπίσκοπο.
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007
endiaferon episthmoniko site
επειδη αποτελει πρωτιστο ενδιαφερον μας η συνεισφορα στις επιστημες τα γραμματα και τη γνωση , σας παρουσιαζουμε ενα εξαιρετικα ενδιαφερον σαιτ .... μελετηστε το
http://koufiagh.wordpress.com/
http://koufiagh.wordpress.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
